Stefan, toen ik je collega werd was je op verlof naar je geliefde stekje in Oostenrijk. Drie weken later, ik kwam de afdeling waar je werkte wat ondersteunen, vloog je er na een verdiende vakantie weer vol in. Op jouw manier en met je gevatte droge humor. Het was er boenk op, de klik, de collega waarvan je weet, das mijne maat. En ja, zo noemde we mekaar algauw, maat, mateke. Ik kon altijd bij jou terecht met een vraag en altijd antwoordde je zoals jij dat alleen kon, behulpzaam en met een lach. We ontdekten van mekaar dat we bondgenoten waren als we iets konden doen voor de collega's, en zo kwam je met het idee om een wandelweekend te organiseren. Ieder had zijn taak en de voorbereidingen waren ons "familiemoment".De wandelingen die je uit de mouw schudde, daar kon niemand aan tippen. Herten spotten werd een sport of de ganse groep op het verkeerde been brengen dat laatste was steevast een onderdeel in elke tocht. Ik weet nog dat je de groep eens liet terug komen omdat we over een wandelbrug moesten. Als een kudde schapen ging iedereen de trappen op. Eens boven ging je terug naar beneden en liet je merken dat het een grap was. En heel de kudde lachte en volgde de herder. Dat was je, een zorgzame rustige en nuchtere herder, die kon genieten van de dinges des leven. Er is niet meer nodig dan op vrijdag frieten uit te halen en naar een film op tv kijken met vrouw en dochter. Roxanne en Nicky waren alles voor je en Oostenrijk, dat was jouw eden. Je bleef ook steeds heel bescheiden, en geneerde je wanneer je werd gelauwerd als ster van Grundfos of de openingsdans mogen dansen op je 25-jarig jubileum. Geëerd worden was niet aan jou besteed. Ik zou nog bladzijden vol kunnen schrijven over je...
Ik ga je altijd herrineren als een toffe goedlachse collega met het hart op de tong, ne crème van een vent, dé ideale echtgenoot van Roxanne en trotse zorgzame papa van Nicky. Stefke, ik wil je bedanken dat ik je ben tegen gekomen in mijn leven. Ik zal je altijd mee dragen in mijn hart. Rust zacht mateke en doe de groeten aan je papa.
Stefan, toen ik je collega werd was je op verlof naar je geliefde stekje in Oostenrijk. Drie weken later, ik kwam de afdeling waar je werkte wat ondersteunen, vloog je er na een verdiende vakantie weer vol in. Op jouw manier en met je gevatte droge humor. Het was er boenk op, de klik, de collega waarvan je weet, das mijne maat. En ja, zo noemde we mekaar algauw, maat, mateke. Ik kon altijd bij jou terecht met een vraag en altijd antwoordde je zoals jij dat alleen kon, behulpzaam en met een lach. We ontdekten van mekaar dat we bondgenoten waren als we iets konden doen voor de collega's, en zo kwam je met het idee om een wandelweekend te organiseren. Ieder had zijn taak en de voorbereidingen waren ons "familiemoment".De wandelingen die je uit de mouw schudde, daar kon niemand aan tippen. Herten spotten werd een sport of de ganse groep op het verkeerde been brengen dat laatste was steevast een onderdeel in elke tocht. Ik weet nog dat je de groep eens liet terug komen omdat we over een wandelbrug moesten. Als een kudde schapen ging iedereen de trappen op. Eens boven ging je terug naar beneden en liet je merken dat het een grap was. En heel de kudde lachte en volgde de herder. Dat was je, een zorgzame rustige en nuchtere herder, die kon genieten van de dinges des leven. Er is niet meer nodig dan op vrijdag frieten uit te halen en naar een film op tv kijken met vrouw en dochter. Roxanne en Nicky waren alles voor je en Oostenrijk, dat was jouw eden. Je bleef ook steeds heel bescheiden, en geneerde je wanneer je werd gelauwerd als ster van Grundfos of de openingsdans mogen dansen op je 25-jarig jubileum. Geëerd worden was niet aan jou besteed. Ik zou nog bladzijden vol kunnen schrijven over je...
Ik ga je altijd herrineren als een toffe goedlachse collega met het hart op de tong, ne crème van een vent, dé ideale echtgenoot van Roxanne en trotse zorgzame papa van Nicky. Stefke, ik wil je bedanken dat ik je ben tegen gekomen in mijn leven. Ik zal je altijd mee dragen in mijn hart. Rust zacht mateke en doe de groeten aan je papa.
