Lieve Rikke,
Het is nu bijna 10 jaar geleden dat ik jou heb leren kennen.
Voor mij was dat een keuze, ik werd verliefd op je moeder en vond het leuk dat jij haar zoon was.
Voor jou was het geen keuze, ik kwam ongevraagd in jouw leven, ik overkwam jou.
Dit kenmerkte onze eerste tijd samen. Je was nieuwsgierig naar mij, maar soms ook wat afwachtend.
Er kwam een moment dat jij tegen mij zei:
“Wat ben jij nou eigenlijk?
Je bent niet mijn vader. Je bent niet mijn broer. Je bent niet mijn vriend. Je bent zelfs niet mijn buurman. Maar wat ben je dan wel? Jouw conclusie: “dan ben jij niets van mij.” Deze naakte waarheid was voor mij op dat moment alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg.
Maar na een poosje begon ik het te begrijpen. Voor jou klopte dit, en inderdaad, het klopte ook, er is geen woord beschikbaar dat onze relatie kan verwoorden. Het kwam hard aan maar was ook recht voor zijn raap, deze eerlijkheid heb jij altijd behouden.
Met warmte denk ik terug aan onze vakanties. De lol die we hadden met ons drieën. Die keer in Schotland, dolle pret met het samen luchtmuziek maken, jij speelde de luchtgitaar, ik de luchtdrums en de zang van je moeder begeleidde ons daarbij.
Met warmte denk ik ook aan onze momenten de laatste jaren, samen op vrijdag het weekend indrinken, onze gesprekken, de gezelligheid. Ze werden wel korter naarmate je ouder werd en het uitgaansleven lonkte of eigenlijk het Chillen zoals jullie dat noemen, wat overigens heel belangrijk voor jou was, je wilde niets missen.
Ik heb het je helaas niet meer kunnen vragen of je er al uit was wat ik voor jou was. Ik weet dat ook jij mij hebt opgenomen in jullie gezin. Ik hoop dat ik in de afgelopen tien jaar meer voor jou ben gaan betekenen, voor mij ben je heel veel gaan betekenen.
Lieve Rikke, ik hou van jou, ik zal je missen.
Bert
Lieve Rikke,
Het is nu bijna 10 jaar geleden dat ik jou heb leren kennen.
Voor mij was dat een keuze, ik werd verliefd op je moeder en vond het leuk dat jij haar zoon was.
Voor jou was het geen keuze, ik kwam ongevraagd in jouw leven, ik overkwam jou.
Dit kenmerkte onze eerste tijd samen. Je was nieuwsgierig naar mij, maar soms ook wat afwachtend.
Er kwam een moment dat jij tegen mij zei:
“Wat ben jij nou eigenlijk?
Je bent niet mijn vader. Je bent niet mijn broer. Je bent niet mijn vriend. Je bent zelfs niet mijn buurman. Maar wat ben je dan wel? Jouw conclusie: “dan ben jij niets van mij.” Deze naakte waarheid was voor mij op dat moment alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg.
Maar na een poosje begon ik het te begrijpen. Voor jou klopte dit, en inderdaad, het klopte ook, er is geen woord beschikbaar dat onze relatie kan verwoorden. Het kwam hard aan maar was ook recht voor zijn raap, deze eerlijkheid heb jij altijd behouden.
Met warmte denk ik terug aan onze vakanties. De lol die we hadden met ons drieën. Die keer in Schotland, dolle pret met het samen luchtmuziek maken, jij speelde de luchtgitaar, ik de luchtdrums en de zang van je moeder begeleidde ons daarbij.
Met warmte denk ik ook aan onze momenten de laatste jaren, samen op vrijdag het weekend indrinken, onze gesprekken, de gezelligheid. Ze werden wel korter naarmate je ouder werd en het uitgaansleven lonkte of eigenlijk het Chillen zoals jullie dat noemen, wat overigens heel belangrijk voor jou was, je wilde niets missen.
Ik heb het je helaas niet meer kunnen vragen of je er al uit was wat ik voor jou was. Ik weet dat ook jij mij hebt opgenomen in jullie gezin. Ik hoop dat ik in de afgelopen tien jaar meer voor jou ben gaan betekenen, voor mij ben je heel veel gaan betekenen.
Lieve Rikke, ik hou van jou, ik zal je missen.
Bert
