Line,
Ik weet nog als de dag van gisteren dat we voor het eerst naar de Alpen gingen voor jouw eerste echte mixed beklimming. Jij beschreef het als 'spleetklimmen voor gevorderden' en 'f*cking rock & roll'. Je was direct helemaal verkocht aan deze discipline en dat gold voor elke discipline van de bergsport. Vele avonturen volgden. Je was rebels, passievol, creatief, enthousiast en zelfverzekerd, maar je kon ook nederig zijn. We klommen de mooiste eerste beklimmingen met het Expeditie Academie team in Kirgizië. Onze route op de iconische Pik Alexandra was voor ons de kroon. Jouw legendarische woorden op de top gaan door m’n hoofd; “The North Face of Pik Alexandra is now and for always claimed by Wood and Lain”. We voelden ons nietig, trots, leerden, speelden het allermooiste spelletje, maar geen woorden kunnen dat intense leven volledig beschrijven. Dommage Pas de Fromage, we hebben veel te weinig tijd gehad om bij deze momenten stil te staan.
Mats,
Ik herinner me nog heel goed dat je in je eentje terug naar het basiskamp wilde vanaf het eerste high-camp omdat je ziek was. Het was een volle dag terug met enorme boulders en steile grashellingen, maar je stond erop dat niemand van ons mee terug ging zodat wij voor onze kansen konden gaan, dit was jij ten voeten uit. En nadat je uitgeziekt was, haalde je alles uit de resterende weken en op de allerlaatste dag opende je nog een route die de kers op de taart was. Je energie en motivatie om alles eruit te halen was onuitputtelijk. Ondanks dat je vaak rustig was, kwam je in de bergen en op feestjes helemaal los. Dit kwamen wij overeen en dat verbond.
Jeroen,
We deelden maar een paar keer het touw in Ettringen, maar ik herinner me onze eerste ontmoeting nog goed. Line en ik klommen op de Salbitschijen Westgraat waar een bijzonder relaxte gast achter ons af en toe een sigaretje rookte. Jij had geen enkele last van de tijdsdruk in deze grote route en genoot vooral. Jij en Mark besloten af te dalen toen het hard ging regenen terwijl wij kozen voor een bivak. Dat wij jullie laatste tochtvoer kregen zodat we ontbijt hadden en vervolgens de route uitklommen ondanks dat jullie nog een lange afdaling te gaan hadden betekende veel.
Het verlies is groot, maar ik ben dankbaar voor de kleine en grote herinneringen. Ik zal omkijken naar de alpenkauwen die jullie ziel dragen en herinneren alles eruit te halen. Sterkte aan familie, vriendinnen, vrienden en klimmaten.
Foto: Line in Yosemite NP
Line,
Ik weet nog als de dag van gisteren dat we voor het eerst naar de Alpen gingen voor jouw eerste echte mixed beklimming. Jij beschreef het als 'spleetklimmen voor gevorderden' en 'f*cking rock & roll'. Je was direct helemaal verkocht aan deze discipline en dat gold voor elke discipline van de bergsport. Vele avonturen volgden. Je was rebels, passievol, creatief, enthousiast en zelfverzekerd, maar je kon ook nederig zijn. We klommen de mooiste eerste beklimmingen met het Expeditie Academie team in Kirgizië. Onze route op de iconische Pik Alexandra was voor ons de kroon. Jouw legendarische woorden op de top gaan door m’n hoofd; “The North Face of Pik Alexandra is now and for always claimed by Wood and Lain”. We voelden ons nietig, trots, leerden, speelden het allermooiste spelletje, maar geen woorden kunnen dat intense leven volledig beschrijven. Dommage Pas de Fromage, we hebben veel te weinig tijd gehad om bij deze momenten stil te staan.
Mats,
Ik herinner me nog heel goed dat je in je eentje terug naar het basiskamp wilde vanaf het eerste high-camp omdat je ziek was. Het was een volle dag terug met enorme boulders en steile grashellingen, maar je stond erop dat niemand van ons mee terug ging zodat wij voor onze kansen konden gaan, dit was jij ten voeten uit. En nadat je uitgeziekt was, haalde je alles uit de resterende weken en op de allerlaatste dag opende je nog een route die de kers op de taart was. Je energie en motivatie om alles eruit te halen was onuitputtelijk. Ondanks dat je vaak rustig was, kwam je in de bergen en op feestjes helemaal los. Dit kwamen wij overeen en dat verbond.
Jeroen,
We deelden maar een paar keer het touw in Ettringen, maar ik herinner me onze eerste ontmoeting nog goed. Line en ik klommen op de Salbitschijen Westgraat waar een bijzonder relaxte gast achter ons af en toe een sigaretje rookte. Jij had geen enkele last van de tijdsdruk in deze grote route en genoot vooral. Jij en Mark besloten af te dalen toen het hard ging regenen terwijl wij kozen voor een bivak. Dat wij jullie laatste tochtvoer kregen zodat we ontbijt hadden en vervolgens de route uitklommen ondanks dat jullie nog een lange afdaling te gaan hadden betekende veel.
Het verlies is groot, maar ik ben dankbaar voor de kleine en grote herinneringen. Ik zal omkijken naar de alpenkauwen die jullie ziel dragen en herinneren alles eruit te halen. Sterkte aan familie, vriendinnen, vrienden en klimmaten.
Foto: Line in Yosemite NP
