Het kwam als een schok om te horen dat Janos is omgekomen bij het klimmen zo kort nog na het ongeluk van zijn klimvriend en geologie collega Roland Bekendam. Het doet me veel. Ik ken Janos vanaf de tijd dat ik als promotiestudent in Leiden kwam werken. Toen de geologie afdeling naar Utrecht werd overgeplaatst eind 1979 kocht ik een studentenhuis aan de Kapelstraat in Utrecht. Janos vroeg of hij bij mij een kamer kon krijgen. Hij zei erbij dat hij er niet zo veel zou zijn; hij was druk met reizen voor zijn onderzoek of voor z'n klimtochten. Dat bleek inderdaad zo te gaan. Maar als hij er was, was het gezellig. Janos had veel energie en plezier in wat hij deed. Als hij in Utrecht was en hij aan het eind van de middag terugkwam van het werk, werd al snel de surfplank op de Citroen-Ami geplaatst om op de Maarseveense plassen te gaan surfen. Ik mocht de plank lenen als hij weg was, maar ik belandde, als ik goed en wel op de plank stond, steevast in de bosjes aan de oever.....
We hebben veel samen gedaan. Ik herinner me nog goed hoe we een artikel schreven voor De Ingenieur over een flink aantal aspecten van de geologie van zoutkoepels, die nog niet onderzocht waren maar wel van invloed kunnen zijn bij gebruik van een zoutkoepel als opslagmijn voor radioactief afval. De rol van water bij de deformatie van zout was niet meegenomen in de risicoanalyses en volgens onze interpretatie van de toenmalige kennis over vaste stof deformatie en de geochemische processen in zoutafzettingen moest die invloed substantieel zijn. In de reacties op het artikel werden we weggezet door de ‘kernenergielobby’ : we hadden last van waterfobie! Uiteindelijk heeft dit geleid tot het opzetten van een onderzoekprogramma in Utrecht en Janos’ PhD onderzoek. Janos zei zo’n 10 jaar geleden nog tegen me: “Goed he, alles wat we in dat artikel hebben gezegd is uitgekomen!”
Met de tweede jaars studenten hadden we een veldwerk cursus in de Pyreneeën, waar we met behulp van structuuranalyse er achter kwamen dat de deformatiegeschiedenis anders in elkaar zat dan zowel de Franse als de Leidse geologen, die het niet met elkaar eens waren, hadden gedacht. Met behulp van de studenten wilden we dat in de zomer van 1981 verder gaan uitzoeken. Typisch voor Janos: daar wilde hij graag bij zijn! Ik vond dat stimulerend. Janos had het lumineuze idee om aan het eind van het veldwerk een grote 3D tekening te maken van de macro structuur van het gebied. De studenten hadden in groepen in delen daarvan gewerkt en konden nu zien hoe hun gebied in het grote geheel paste. Gaaf! Janos bereidde die compilatie voor en was enthousiast: “Nu heb ik tenminste het idee dat ik ook hieraan meedoe.” Wat een gave fijne kerel.
Ik ging werken in Delft bij Ingenieursgeologie. Janos was tot mijn plezier een van de hoogleraren in mijn promotiecommissie in 1997. Op de TU Delft is Roland Bekendam in 1998 gepromoveerd op de stabiliteit van de oude mijngangen in o.a. de Pietersberg in Maastricht. Janos was naast Prof. Price zijn promotor. Roland zette zijn eigen ingenieursbureau op in Maastricht en heeft veel met Janos kunnen samenwerken aan projecten. En samen hun passie delen voor het klimmen en in de ruige bergen zijn.
En nog maar twee jaar geleden heeft Janos de rapporten van de TU opgevraagd van het OPAC project (ondergrondse pomp accumulatie centrale), waar wij op de TU een flink aantal jaren aan hadden gewerkt in de jaren 80. Hij stuurde me nog het boek op van Dr. Huynen die het project nieuw leven in wil blazen…..
Deze herinneringen gaan over onderwerpen waar we samen over hebben gebrainstormd en gesproken. Maar wat niet uitgesproken kan worden is hoe je je samen met iemand verbonden voelt. Als je in elkaars gezelschap bent, maar ook als diegene niet in je nabijheid is. In mijn hart is Janos er altijd geweest en zal hij ook blijven.
Het kwam als een schok om te horen dat Janos is omgekomen bij het klimmen zo kort nog na het ongeluk van zijn klimvriend en geologie collega Roland Bekendam. Het doet me veel. Ik ken Janos vanaf de tijd dat ik als promotiestudent in Leiden kwam werken. Toen de geologie afdeling naar Utrecht werd overgeplaatst eind 1979 kocht ik een studentenhuis aan de Kapelstraat in Utrecht. Janos vroeg of hij bij mij een kamer kon krijgen. Hij zei erbij dat hij er niet zo veel zou zijn; hij was druk met reizen voor zijn onderzoek of voor z'n klimtochten. Dat bleek inderdaad zo te gaan. Maar als hij er was, was het gezellig. Janos had veel energie en plezier in wat hij deed. Als hij in Utrecht was en hij aan het eind van de middag terugkwam van het werk, werd al snel de surfplank op de Citroen-Ami geplaatst om op de Maarseveense plassen te gaan surfen. Ik mocht de plank lenen als hij weg was, maar ik belandde, als ik goed en wel op de plank stond, steevast in de bosjes aan de oever.....
We hebben veel samen gedaan. Ik herinner me nog goed hoe we een artikel schreven voor De Ingenieur over een flink aantal aspecten van de geologie van zoutkoepels, die nog niet onderzocht waren maar wel van invloed kunnen zijn bij gebruik van een zoutkoepel als opslagmijn voor radioactief afval. De rol van water bij de deformatie van zout was niet meegenomen in de risicoanalyses en volgens onze interpretatie van de toenmalige kennis over vaste stof deformatie en de geochemische processen in zoutafzettingen moest die invloed substantieel zijn. In de reacties op het artikel werden we weggezet door de ‘kernenergielobby’ : we hadden last van waterfobie! Uiteindelijk heeft dit geleid tot het opzetten van een onderzoekprogramma in Utrecht en Janos’ PhD onderzoek. Janos zei zo’n 10 jaar geleden nog tegen me: “Goed he, alles wat we in dat artikel hebben gezegd is uitgekomen!”
Met de tweede jaars studenten hadden we een veldwerk cursus in de Pyreneeën, waar we met behulp van structuuranalyse er achter kwamen dat de deformatiegeschiedenis anders in elkaar zat dan zowel de Franse als de Leidse geologen, die het niet met elkaar eens waren, hadden gedacht. Met behulp van de studenten wilden we dat in de zomer van 1981 verder gaan uitzoeken. Typisch voor Janos: daar wilde hij graag bij zijn! Ik vond dat stimulerend. Janos had het lumineuze idee om aan het eind van het veldwerk een grote 3D tekening te maken van de macro structuur van het gebied. De studenten hadden in groepen in delen daarvan gewerkt en konden nu zien hoe hun gebied in het grote geheel paste. Gaaf! Janos bereidde die compilatie voor en was enthousiast: “Nu heb ik tenminste het idee dat ik ook hieraan meedoe.” Wat een gave fijne kerel.
Ik ging werken in Delft bij Ingenieursgeologie. Janos was tot mijn plezier een van de hoogleraren in mijn promotiecommissie in 1997. Op de TU Delft is Roland Bekendam in 1998 gepromoveerd op de stabiliteit van de oude mijngangen in o.a. de Pietersberg in Maastricht. Janos was naast Prof. Price zijn promotor. Roland zette zijn eigen ingenieursbureau op in Maastricht en heeft veel met Janos kunnen samenwerken aan projecten. En samen hun passie delen voor het klimmen en in de ruige bergen zijn.
En nog maar twee jaar geleden heeft Janos de rapporten van de TU opgevraagd van het OPAC project (ondergrondse pomp accumulatie centrale), waar wij op de TU een flink aantal jaren aan hadden gewerkt in de jaren 80. Hij stuurde me nog het boek op van Dr. Huynen die het project nieuw leven in wil blazen…..
Deze herinneringen gaan over onderwerpen waar we samen over hebben gebrainstormd en gesproken. Maar wat niet uitgesproken kan worden is hoe je je samen met iemand verbonden voelt. Als je in elkaars gezelschap bent, maar ook als diegene niet in je nabijheid is. In mijn hart is Janos er altijd geweest en zal hij ook blijven.
