JANOS! Wat een bijzonder mens was jij. Origineel en intens bij alles wat je ondernam. Voor ons, je kennissenkring, wel eens op het onnavolgbare af; voor jezelf misschien ook wel eens.
In 2017 bood je mij de unieke kans twee weken een rondreis met jou (en Dagmar) te maken door Oman, deels met ijskoude overnachtingen op veldbed in slaapzak. Daar leerde ik jou kennen als een ware kanjer, fysiek en mentaal. Geen Wadi was je te woest, geen rotswand te steil, geen idee of gedachte te ver van je bed.
Geologie en Fotografie, dat was wat ons over en weer bleef inspireren en ons van alles deed uitwisselen en ontdekken. Van jouw kant die zo eigen kijk op de geologie, mijnerzijds het oog van de fotograaf, een duet dat leidde tot de onthulling van allerlei verborgen schoonheid in mineraal en steen, niet alleen visueel maar ook intrinsiek. Voor mij was jij het ideale voorbeeld van hoe een wetenschapper pas “compleet” kan zijn als hij zich ook openstelt voor de artistieke en spirituele waarden van zijn vak.
Het pensioen, nog maar zo kortgeleden begonnen, was voor jou het begin van een nieuwe tijd, nieuwe ideeën en plannen. Regelmatig stuurde jij mij proeven van nieuw fotowerk ter beoordeling toe; werk dat verrassend genoeg de aarde ging ontstijgen, omhoog reikte. Naar dat wat er uit het aardse ontspruit; het organische, leven, groei, bos en bomen vooral. Opnieuw een proeve van jouw vrije geest, een draai die niemand zag aankomen. Heel bijzonder eigenlijk dat je juist op weg naar je onvermoede einde hiermee doende was; heel mooi, vooral door de suggestie van groei en omhoog bewegen die eruit spreekt. Zo jammer dat je dit niet verder hebt kunnen uitbouwen, maar anderzijds passend bij jou zo bewogen levensloop en einde. Vaarwel !
Dirk Wiersma
JANOS! Wat een bijzonder mens was jij. Origineel en intens bij alles wat je ondernam. Voor ons, je kennissenkring, wel eens op het onnavolgbare af; voor jezelf misschien ook wel eens.
In 2017 bood je mij de unieke kans twee weken een rondreis met jou (en Dagmar) te maken door Oman, deels met ijskoude overnachtingen op veldbed in slaapzak. Daar leerde ik jou kennen als een ware kanjer, fysiek en mentaal. Geen Wadi was je te woest, geen rotswand te steil, geen idee of gedachte te ver van je bed.
Geologie en Fotografie, dat was wat ons over en weer bleef inspireren en ons van alles deed uitwisselen en ontdekken. Van jouw kant die zo eigen kijk op de geologie, mijnerzijds het oog van de fotograaf, een duet dat leidde tot de onthulling van allerlei verborgen schoonheid in mineraal en steen, niet alleen visueel maar ook intrinsiek. Voor mij was jij het ideale voorbeeld van hoe een wetenschapper pas “compleet” kan zijn als hij zich ook openstelt voor de artistieke en spirituele waarden van zijn vak.
Het pensioen, nog maar zo kortgeleden begonnen, was voor jou het begin van een nieuwe tijd, nieuwe ideeën en plannen. Regelmatig stuurde jij mij proeven van nieuw fotowerk ter beoordeling toe; werk dat verrassend genoeg de aarde ging ontstijgen, omhoog reikte. Naar dat wat er uit het aardse ontspruit; het organische, leven, groei, bos en bomen vooral. Opnieuw een proeve van jouw vrije geest, een draai die niemand zag aankomen. Heel bijzonder eigenlijk dat je juist op weg naar je onvermoede einde hiermee doende was; heel mooi, vooral door de suggestie van groei en omhoog bewegen die eruit spreekt. Zo jammer dat je dit niet verder hebt kunnen uitbouwen, maar anderzijds passend bij jou zo bewogen levensloop en einde. Vaarwel !
Dirk Wiersma
