2021-06-22 22:03:34 wrote:

Woensdag 2 weken geleden plots een bericht: “Dirk heeft een ongeval gehad met de fiets” Eerste gedachte: met de fiets, dus dat zal wel meevallen, maar wat heeft hij nu weer meegemaakt? “Jamaar, het is echt ernstig deze keer, ze hebben hem moeten reanimeren” Tweede gedachte: “oei, dan is het toch erg” Ongeloof: hoe kan dat nu: Dirk zo ernstig gewond en die andere man totaal niet? Dirk op intensieve, de dokters hebben een uitzondering gemaakt en we mogen hem met meer dan 2 zien. Derde gedachte: “dat is geen goed teken, dat ziet er niet goed uit” Na een week van twijfel en hoop, die stelselmatig ontkracht werd, het verdict: Dirk heeft het niet gehaald… Hoe kan dat? Zijn leven is nog niet af… hij heeft nog zoveel hoofdstukken in voorbereiding… De harde realiteit zegt anders. Dirk, skiën en Zondal waren 1 van je grote passies, naast je gezin/familie en fietsen. We zijn tegelijk begonnen op Zondal, in 1978 al weer, alhoewel we mekaar toen nog niet kenden. Een handvol jaren en enige ervaring later werden we beiden monitor bij onze geliefd skiclub. Samen hebben we de opleidingen initiator en instructeur van BVSI op Zondal doorlopen. Toen al zette je je schouders ten volle onder de club door mee in het bestuur te stappen waar je sinds enkele jaren het voorzitterschap opnam om de club door de meest woelige tijden sinds haar bestaan te loodsen. Hoe de club er nu voorstaat getuigt van het succes hiervan. Je was een warme, verzoenende, menselijke voorzitter die zelf oh zo vaak het goede voorbeeld gaf en een berg werk verzette. Wanneer enige jaren later Nele en Dries bij de Zondaljeugd kwamen skiën en je zelf training bent gaan geven was de trein van onze vriendschap vertrokken en hebben we ettelijke ski-avonturen samen beleefd. 3 keer per week present op de trainingen, jaren aan een stuk: check Bij de opening van Ice-Mountain de piste samen gaan verkennen: check De verlenging van de skibaan Snow Valley samen gaan verkennen: check Een nieuwe sneeuwbaan in Neuss/Duitsland samen gaan verkennen: check Landgraaf samen gaan ontdekken: check Jarenlang samen training gegeven in Sankt-Johann waar jij de Trofee Van Vlaanderen organiseerde, samen de dag voor de eerste training de sneeuw gaan verkennen, samen de laatste dat uitskiën. Check Toen de carve-ski het skiën op z’n kop zette konden we niet achterblijven en moesten we ons bijscholen. Ettelijke monitoren bijscholing in Kaprun (van Herbert Thayer himself), Sölden en Pitztal waren hiervoor nodig, waarbij ook de après-ski zeker niet mocht ontbreken. Hoe vaak hebben we daarbij niet samen op de kamer geslapen… En daarbij hebben we gegarandeerd het wereldrecord na de après-ski aangeschoten aankomen, douche nemen en omkleden om klaar te staan om te gaan eten op 5 minuten gezet. Eender welke wedstrijd, we waren er samen. De training de dag voor de wedstrijd op de wedstrijdpiste, we waren er samen. Na de trainingen op vrijdag zelf slalom training met z’n 2: check Toen je pensioen er aankwam gingen we het skiën afbouwen. Bij mij is dat idd gelukt, voor jou betekende het net meer vrije tijd hebben om met het skiën bezig te zijn en net meer gaan doen. I.p.v. af te bouwen heb ik je de laatste jaren oh zo vaak horen zeggen: oh maar dat kan ik wel doen, dat is geen probleem. Skiën is dan ook tot op het eind je grote passie gebleven. Je kon je gewoon niet stilhouden als het over skiën ging, je was eerder een duivel-doet-al, niets was te heet of te zwaar als het maar over skiën ging. Je straalde dat gewoon elke seconde uit, met elke beweging of elke actie die je ondernam. Geliefd bij groot en klein, binnen de club maar evenzeer erbuiten. Iedereen in België die iets met skiën te maken heeft weet waar jouw gouden hart lag. Je was een warme voorzitter, die naar iedereen kon luisteren en die ieders bijdrage waardeerde, een schoolvoorbeeld van hoe een pater-familias van de Zondal familie hoort te zijn. Veel heb je ons gegeven veel heb je voor ons betekend plotseling uit ons leven gedreven blijf je in onze harten leven