Lieve alledrie,
Je dromen achterna gaan waren jullie meesters in.
De enorme stap nemen om in de Alpen te gaan wonen samen met je vriendin en liefste klimmaatje, je studie zo indelen dat je zo veel mogelijk kan klimmen, er achter komen dat je eigenlijk gewoon alleen maar wil klimmen. Want wat doet het er ook allemaal toe wat je word. Je bent het al.
En niet zomaar.
Opeens verscheen je dan op een Drytool event, niemand kende je aldaar. Misschien een enkeling die weet dat je de meest epic alpine routes klimt, en dan klim je gewoon de meeste doorgewinterde drytoolers vierkant naar huis, Jeroen. Heerlijk om te zien hoe je je ervaring inzette, zo stabiel kon klimmen.
Of als jonge klimmer rustig een stapje verder. Gedoseerd. Gecalculeerd. Overwogen en bewust. En met al die kleine stapjes een bak aan ervaring opbouwt. Niet alleen in alpine terrein maar ook in rots. Grote multipitch routes stap je met een eeuwige glimlach op je gezicht in, Mats.
De energie, ein-de-lo-ze energie. Waarvan we op een geven moment je wisten te vertelllen; Line, we hebben even pauze nodig. Dan hield je even rustig. Je wist dat we anders waren dan jij. Samen vonden we er onze weg in, met ups and downs. Maar je was m’n teammaatje. Gosh, we hadden zo veel met elkaar gemeen, nog zo veel te doen samen! Je nieuwe ijsbijlen voor je komende seizoen zijn net binnen. Klaar voor je volgende Worldcup IJsklimmen.
Samen namen we jullie, Mats en Line, mee jullie eerste ijsklim routes in. Je eerste stappen in het ijs, technieken, snelheid, efficiëntie. Maar ook veiligheid, focus en soms gewoon iets niet doen.
Samen waren jullie alledrie deel van dat kleine groepje uit dat land zonder bergen, die wel konden klimmen alsof ze er geboren waren, altijd al woonden en leefden. Jullie kenden het gevoel, de rust, de pracht, de schoonheid, indrukwekkendheid van de Alpen als geen ander. Konden de bergen lezen alsof ze tegen je praatten.
Die passie, liefde en dat enthousiasme voor niet alleen de bergen maar juist ook voor je naasten, dat maakt jullie een voor een zulke gave mensen. En dat maakt voor mij het gemis zo groot. Zo pijnlijk. Ik ga jullie ontzettend missen.
Bedankt voor de biertjes bij Monte Cervino, de gesprekken op De Berg tot diep in de nacht, de maaltijden samen in de camper of in die hut die eigenlijk gesloten was, alles dat we met jullie hebben mogen delen, jullie inzet voor het klimmen en jullie pure lach op jullie gezicht.
Ik wens jullie familie, jullie ontzettend lieve toffe vriendinnen, jullie naaste vrienden, iedereen die betrokken is, enorm veel sterkte met het verlies.
Dikke knuffel,
Marianne
Lieve alledrie,
Je dromen achterna gaan waren jullie meesters in.
De enorme stap nemen om in de Alpen te gaan wonen samen met je vriendin en liefste klimmaatje, je studie zo indelen dat je zo veel mogelijk kan klimmen, er achter komen dat je eigenlijk gewoon alleen maar wil klimmen. Want wat doet het er ook allemaal toe wat je word. Je bent het al.
En niet zomaar.
Opeens verscheen je dan op een Drytool event, niemand kende je aldaar. Misschien een enkeling die weet dat je de meest epic alpine routes klimt, en dan klim je gewoon de meeste doorgewinterde drytoolers vierkant naar huis, Jeroen. Heerlijk om te zien hoe je je ervaring inzette, zo stabiel kon klimmen.
Of als jonge klimmer rustig een stapje verder. Gedoseerd. Gecalculeerd. Overwogen en bewust. En met al die kleine stapjes een bak aan ervaring opbouwt. Niet alleen in alpine terrein maar ook in rots. Grote multipitch routes stap je met een eeuwige glimlach op je gezicht in, Mats.
De energie, ein-de-lo-ze energie. Waarvan we op een geven moment je wisten te vertelllen; Line, we hebben even pauze nodig. Dan hield je even rustig. Je wist dat we anders waren dan jij. Samen vonden we er onze weg in, met ups and downs. Maar je was m’n teammaatje. Gosh, we hadden zo veel met elkaar gemeen, nog zo veel te doen samen! Je nieuwe ijsbijlen voor je komende seizoen zijn net binnen. Klaar voor je volgende Worldcup IJsklimmen.
Samen namen we jullie, Mats en Line, mee jullie eerste ijsklim routes in. Je eerste stappen in het ijs, technieken, snelheid, efficiëntie. Maar ook veiligheid, focus en soms gewoon iets niet doen.
Samen waren jullie alledrie deel van dat kleine groepje uit dat land zonder bergen, die wel konden klimmen alsof ze er geboren waren, altijd al woonden en leefden. Jullie kenden het gevoel, de rust, de pracht, de schoonheid, indrukwekkendheid van de Alpen als geen ander. Konden de bergen lezen alsof ze tegen je praatten.
Die passie, liefde en dat enthousiasme voor niet alleen de bergen maar juist ook voor je naasten, dat maakt jullie een voor een zulke gave mensen. En dat maakt voor mij het gemis zo groot. Zo pijnlijk. Ik ga jullie ontzettend missen.
Bedankt voor de biertjes bij Monte Cervino, de gesprekken op De Berg tot diep in de nacht, de maaltijden samen in de camper of in die hut die eigenlijk gesloten was, alles dat we met jullie hebben mogen delen, jullie inzet voor het klimmen en jullie pure lach op jullie gezicht.
Ik wens jullie familie, jullie ontzettend lieve toffe vriendinnen, jullie naaste vrienden, iedereen die betrokken is, enorm veel sterkte met het verlies.
Dikke knuffel,
Marianne
