Some unspecified error has occurred.
Henk in Feb 2015 visiting us in Singapore, with his youngest grand daughter Joy.
It was hard to not notice my father, Henk, as he always managed to magnify his presence, To witness (from a distance) such a 'big' and 'strong' personality shrink in a matter of days was painful and disgraceful. I am very thankful that this process took place so fast that Henk hardly had time to look into the mirror. After a turbulent life, Henk passed away peacefully. Until the end, Henk and I strongly disagreed on (at least) one thing: Henk felt that his work wasn't finished and even after the news of his terminal illness attempted desperately to digitize the many articles and photographs he produced during his journalistic career. Although I may look like Henk, I would settle for less and feel that Henk with the publication of his book and radio documentaries about the 2nd world war in what is now called "Indonesia' - and being knighted for it (this meant more for Henk than he would like to admit), has lived a perfect and complete life. Until today, Henk’s efforts and work offer tremendous consolation to those whose ancestors are the protagonists in his book. Thank you Henk, not for being a father but an inspiration to achieve whatever you pursue in life. Martijn, Henk's son
Het was bijna onmogelijk om mijn vader Henk over het hoofd te zien. Hij wist met zijn nadrukkelijke persoonlijkheid bijna elk gezelschap te ‘domineren’. Om van een afstand zo’n grote en sterke man binnen enkele dagen ineen te zien schrompelen was tegelijkertijd pijnlijk en ontluisterend. Ik ben bijzonder dankbaar dat dit proces zich zo snel voltrok dat Henk vrijwel geen tijd had om zichzelf in de spiegel te zien. In alle rust en vrede liet Henk een turbulent leven achter zich. Tot het einde verschilden Henk en ik van mening op tenminste 1 onderwerp; Hij ervaarde dat zijn ‘levenswerk’ nog niet klaar was en zette zelfs direct na het nieuws over zijn terminale ziekte een verwoede poging in om zijn artikelen en foto’s gemaakt tijdens zijn journalistieke carrière alsnog te digitaliseren. Ook al lijk ik uiterlijk veel op Henk, ik ben met minder tevreden en vind dat met het publiceren van zijn boek en radiodocumentaires over wat er tijdens de Tweede Wereldoorlog in het huidige Indonesië is gebeurd, en het ontvangen van een Koninklijke Onderscheiding (dit betekende veel meer voor hem dan hij wel wilde toegeven), hij een perfect en compleet leven heeft geleid. Tot op de dag van vandaag helpt zijn werk om de nabestaanden van de hoofdrolspelers in zijn boek zich met de ervaringen en lot van hun ouders en grootouders .te verzoenen. Dank je Henk, niet voor het uitoefenen van je vaderschap maar voor de inspiratie die je me hebt gegeven om datgene te bereiken in je leven waar je je zinnen op hebt gezet. Martijn, zoon van Henk
Mijn moeder, oudere broer Jeroen, ik zelf en Henk in Amsterdam omstreeks 1966. My mother, older brother, me and Henk in Amsterdam, around 1966.
Henk met zijn oudste kleinzoon Levi in 2009. Henk with his oldest grandson Levi in 2009
Martijn Hovinga
Martijn Hovinga
Van Nora Schuylenburg, Den Haag 26 mei 2021 Zijn – zoals nu blijkt- -laatste email aan mij met het kopje ‘mijn einde’ is kenmerkend voor Henk: eerste lovende woorden voor mijn nieuwe onderkomen en dan pas op een ongelooflijk onderkoelde wijze de mededeling dat het einde nadert. Maar dat hij zichzelf nog wel huiswerk heeft gegeven voor het zover is. Hij wil niet gaan hemelen voor zijn omvangrijkje archief op orde is omdat het anders wel eens in de kliko zou kunnen verdwijnen…..Ik hoorde bij wijze van spreken zijn stem toen ik dat las. Het lijkt me Het Eerbetoon aan Henk, een van de meest gedreven journalisten die ik heb gekend, om ervoor te zorgen dat zijn archief voor het nageslacht bewaard blijft, omdat het van historische betekenis is. Met name zijn ‘beeldende’ verhalen, die getuigen van het leed dat hele bevolkingsgroepen in de Oost hebben ondergaan en nog ondergaan. Ook al is zijn oeuvre veel uitgebreider. Want hij was een multi getalenteerde journalist die volgens mij niet de erkenning en waardering heeft gekregen die hij verdient. Maar niet alleen als journalist, ook als mens was Henk vol belangstelling voor de vrienden en kennissen die hij in zijn lange leven heeft ontmoet. Wij kenden elkaar ruim 50 jaar. Eerst als collega’s, later als vrienden die altijd op elkaar konden rekenen. Ik had begin mei beloofd om na mijn tweede shot Pfizer op 26 mei langs te komen. Die belofte kan ik helaas niet meer gestand doen ondanks zijn pogingen om nog een poosje in conditie te blijven. Mij blijven gelukkig de herinneringen aan onze altijd interessante gedachtewisselingen, zijn boeken en zijn vriendschap. Nora Schuylenburg, Den Haag 26 mei 2021
More...