“อ้าว... คนเก่ง เป็นยังงายยยยยย”
ประโยคธรรมดาๆ ที่ได้ยินทุกครั้ง รู้เลยว่า พ่อใหญ่มาแล้ว ไม่ว่าจะเล่นหรือทำอะไรอยู่ เด็กหญิงจอย ก็จะวิ่งเข้าไปสวัสดียิ้มหน้าแป้น เบิกบานทุกครั้ง รู้สึกถูกเรียกว่าคนเก่ง แล้วมีพลังพิเศษ อ่านหนังสือเข้าใจทุกเล่ม ท่องสูตรคูณแม่นมากๆ ยังไงไม่รู้
..
ตั้งแต่เด็กๆ พ่อกับแม่ให้เรียนโรงเรียนใกล้บ้านมากๆ และด้วยความที่ครอบครัวได้มีโอกาสทำงานรับเหมาก่อสร้างโรงเรียน ก็ทำให้ได้มีโอกาสไปวิ่งเล่นในโรงเรียนมากกว่าใคร ได้เห็นภาพการทำงานของพ่อใหญ่ผู้เป็นเจ้าของโรงเรียน พ่อใหญ่มาตรวจดูงานบ่อยมากๆ มาตลอดเลย ไม่เว้นวันหยุด มาแล้วก็คร่ำเคร่งกับการตรวจมาก ทุกจุดไม่เล็ดลอดสายตา เสียงเข้มๆ ดุงานที่ทำไม่เรียบร้อย ได้ยินประจำเลย ทั้ง ป้า พ่อ น้า โดนดุอยู่บ่อยๆ
“ทุกจุดที่สร้างมันเป็นโรงเรียน ที่ให้เด็กมาเรียน ทำกันดีดีหน่อย”
..
พ่อใหญ่ ให้ความสำคัญกับความปลอดภัย และ โรงเรียนที่ต้องมีความสวยงาม สะอาด เรียบร้อย โรงเรียนต้องทำให้เด็กอยากมาโรงเรียน เด็กๆ ต้องมีที่กว้างๆ ให้ได้วิ่งเล่นสบายๆ ถ้าพ่อใหญ่เห็นแก่เงิน คงสร้างโรงเรียนในพื้นที่เล็ก ต้นทุนต่ำกว่าเยอะ ค่าดูแลน้อยกว่า ไม่ทำให้มีพื้นที่ใหญ่ขนาดนี้ และทุกตารางนิ้วได้รับการดูแลอย่างดี ต้นไม้ทุกต้นได้รับการดูแล และคัดสรรมาจัดวางไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ตึกก็ยังคงสวยงาม โดดเด่น สะอาดมากๆ และต้นไม้งอกงาม ไม่รกร้าง มีชีวิตชีวา มันบอกได้ถึงความใส่ใจ และ ความแจ่มใสในใจคนสร้างนะ
..
พอโตมาทำงานด้านนี้ ก็คิดในใจบ่อยๆ ว่า พ่อใหญ่นี่ล้ำมาก ให้ความสำคัญกับสิ่งแวดล้อมต่อการเรียนรู้ ก่อนที่จะมาฮิตๆๆ กันในสมัยนี้ซะอีก
..
ตลอดระยะเวลาหลายปีที่เรียนอยู่ และได้สัมผัสพ่อใหญ่ตอนตามพ่อไปทำงานที่โรงเรียน พ่อใหญ่เป็นเหมือนคุณตาใจดี เป็นซานต้าในวันคริสต์มาส เดินไปเดินมายิ้มแย้มให้กับเด็กๆ เสมอ และพ่อใหญ่ก็เป็นเทพเจ้าแห่งโชคลาภในวันตรุษจีนของเราเสมอสำหรับเราเลย ถ้าตรุษจีนไหนเจอท่านละก็ “อ้าวว....เจ้าคนเก่ง เป็นยังงายยยยย ได้ที่หนึ่งรึป่าว คนจีนใช่มั้ย มาๆๆ รับอั่งเปา” เด็กหญิงจอย อิ่มเอมใจยิ่งนัก กลับบ้านหยอดกระปุก นอนหลับฝันดี
..
ภาพจำของเราที่มีต่อพ่อใหญ่เมื่อสามสิบปีเป็นยังไง พ่อใหญ่ก็ยังคงเป็นแบบนี้ เพิ่มเติมคิด พ่อใหญ่เดินข้าลงมาก ร่องรอยฝ้า กระ เพิ่มขึ้นบนในหน้าแบบเห็นได้ชัด แต่แววตาใจดีของพ่อใหญ่ยังคงเหมือนเดิม ไม่ว่าโรงเรียนของพ่อใหญ่จะใหญ่ขึ้นมากแค่ไหน มันไม่เคยใหญ่ไปกว่าหัวใจพ่อใหญ่เลย ไม่ว่าจะตกแต่งโรงเรียนให้มีความหรูหรามากยังไง แต่ตรงกันข้ามตัวพ่อใหญ่กลับสมถะเรียบง่าย เสื้อเชิ้ตแขนสั้น กางเกง หมวก ไม่มีชิ้นไหนมาจากแบนรด์ดัง
..
ตลอดชีวิตที่โตขึ้นมา ได้รับรู้ว่าพ่อใหญ่ช่วยคนงาน ช่วยคริสตจักร ช่วยครู ช่วยนักเรียนบนดอย นักเรียนยากจน ช่วยลูกคนงาน สำหรับนักเรียนพ่อใหญ่ไม่ได้แค่ให้เงินเรียน แต่ให้ชีวิต ให้ที่พักอาศัย ให้อนาคต ให้อาชีพ จริงอยู่ทีพ่อใหญ่ทำโรงเรียนมีรายได้ดีจากค่าเทอมแต่ก็แค่จากไม่กี่โรงเรียนที่ทำกำไร อีกหลายโรงเรียนค่าเทอมห่างไกลจากที่เป็นข่าวมากนัก ไม่ได้มีกำไรก็ทำต่อไป พ่อใหญ่ไม่เคยใช้ของแบรนด์เนม ไม่เคยเห็นพ่อใหญ่ใส่นาฬิกาเรือนแพง บ้านก็ไม่ได้หลังละหลายสิบล้าน ห้องทำงานก็แสนจะธรรมดา ไม่มีประตูมุขมังกรสิ่งใดเลย ห้องทำงานใหญ่โตของพ่อใหญ่คือ ท้องฟ้า กับพื้นดิน
..
สิ่งที่ได้เห็นว่าท่านร่ำรวยและมีมากๆ คือ ความรัก ความศรัทธา จากผู้คนมากมาย ทุกคนที่ทำงานกับท่าน ท่านก็เลี้ยงดูปูเสื้อ ทำงานอยู่กันไปดูแลกันเหมือนคนในครอบครัว เอาง่ายๆ เช่นบ้านเรา ทำงานกับท่านมาตั้งแต่เราจำความได้จนถึงปัจจุบัน และมีอีกหลายครอบครัว หลายพันชีวิต
..
คนหนึ่งคน ช่วยเหลือคนได้มากมายขนาดนี้จริงๆ และคนหนึ่งคนนี้ ได้จากไปอย่างสงบแล้ว
ใช่แล้ว...พ่อใหญ่ที่เราพูดถึง คือ อาจารย์ พิบูลย์ ยงค์กมล หลายๆ คนเรียกท่านว่า “พ่อใหญ่”
.
เหรียญมีสองด้านเสมอ มีคนรักก็มีคนเกลียด มีคนเข้าใจก็ต้องมีคนไม่เข้าใจ
.
ท่านก็คือ คนแก่คนนึงที่ทำงานมาทั้งชีวิต สมถะ เรียบง่าย มุ่งมั่น ดื้อดึงตามประสาคนแกร่งที่สร้างทุกอย่างมาด้วยสองมือของตัวเอง สำหรับเราท่านเหมือน ดัมเบิ้ลดอร์ เลย หลายๆ อย่างที่ท่านทำ คนบางกลุ่มอาจจะมองไม่ดี ไม่ถูกใจ แต่ก็เป็นคนกลุ่มที่เลือกมองท่าน เห็นท่านในแบบที่จิตปรุงแต่งให้ท่านเป็น ไม่ได้เปิดใจเข้าใจ หรือ รับรู้เรื่องราวจริงๆ ของท่านเลย
สำหรับใครท่านเป็นยังไงเราไม่รู้ สำหรับเรา และ อีกหลายพันชีวิต ท่านคือ พ่อใหญ่ ท่านคือผู้ให้ ผู้มีพระคุณ ท่านคือ หนึ่งคนที่ปิดทองหลังพระ ทองทุกแผ่นไม่เคยได้ถูกบอกเล่า ไม่เคยได้ถูกสื่อสารออกไป ณ ช่วงเวลานึงได้เคยได้กลับมาเจอท่าน ท่านพูดให้ฟังถึงการทำความดีว่า “เรื่องดีๆ การทำความดี ทำไปเถอะนะ ไม่ต้องไปป่าวประกาศ ทำๆ ไป ทำไปทุกวันนั่นแหละ”
.
ช่วงเวลาที่ข่าวโด่งดัง โรงเรียนเป็นเป้า พ่อใหญ่เองก็เป็นเป้านิ่งด้วยเช่นกัน เรื่องราวของพ่อใหญ่ก็ถูกเล่าในด้านเล็กๆ ที่ทำแสดงออกในวันที่ปัญหาพุ่งเข้าใส่ตัวท่านโดยไม่ได้ตั้งตัว ลองคิดภาพตาม กับชายวัย 86 ปีที่ตั้งใจสร้างเนื้อสร้างตัว ไปพร้อมกับสร้างโรงเรียน ใครจะถอนหุ้นไปยังไง คนคนนี้ก็ยังบากบั่น พยายาม สร้างและสู้ จาก 1 เป็น 2 และเป็น 50 ดูแลเอง ตรวจตรา รักต้นไม้ทุกต้นในทุกโรงเรียน เดินตรวจโรงเรียนเองไม่มีวันหยุด แต่เรื่องอื่นๆ ท่านก็ให้คนในหน้าที่ทำงานไป และวันนึงท่านก็ได้รู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดในรั้วที่ท่านสร้างจากทีวีเช่นเดียวกับเรา ท่านก็เป็นคนคนนึง ท่านคงจะโกรธ งง สงสัยไม่ต่างกับเราๆ แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ท่านไม่เคยหนีไม่ไปไหน ใครถามอะไรด้วยความตั้งใจยังไง ท่านก็ตอบ ตอบตามวิถีของท่าน ท่ามกลางเสียงกร่นด่า และอารมณ์มากมาย ท่านยังคงยืนเป็นเป้าอยู่แบบนั้น ถ้าทุกคนพอมีพื้นที่เล็กๆ ที่จะเอ๊ะในใจบ้าง ... เรื่องราวทุกอย่างของท่านคงมีมุมอื่นๆ บ้าง
และวันนึง ณ ห้องประชุมในสถานที่อันทรงเกียรติ
เหล่าผู้มากด้วยคำนำหน้า เมื่อข่าวสารสาสน์ฯ ผ่านตา การสนทนา การวิเคราะห์ข่าวโรงเรียนสารสาสน์ฯ อย่างออกรสชาติก็เริ่มขึ้น และเหมือนจะจบด้วยคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบว่า
..
“เจ้าของเป็นแบบนี้ เด็กที่จบมาจะเป็นแบบไหนกันว่ะเนี่ย”
...
ณัฐรดาได้ยินเช่นนั้ย อยู่ดีดีปากก็ขยับ ได้ยินเสียตัวเองอีกที
..
“ก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ จอยเป็นศิษย์เก่าค่ะ และจอยภูมิใจ จอยดูน่าสงสารหรอคะ ”
...
ห้องเงียบกริบในทันใด ไม่นานห้องนั้นก็เหลือแต่เก้าอี้ว่าง .... ห้องเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นแรงจะระเบิด และนาทีนั้นรู้ตัวเลยว่า อยากทำอะไร
..
ในหัวมีคำพูดวนๆๆ ไปมา เห็นตัวเองตั้งแต่เข้าเรียนครั้งแรก จนถึงทุกวันนี้ ...
“ทุกอย่างที่มีที่เป็นอยู่ โอกาสที่ได้รับในชีวิต ความสามารถต่างๆ ที่งอกเงยเริ่มจาก กอ ไก่ ตัวแรกที่เขียนได้จากโรงเรียนที่พ่อใหญ่สร้าง ครูที่พ่อใหญ่ให้เงินเดือนมาสอน รู้ตัวทันทีว่า จะพาตัวเองไปอยู่ที่ไหนและทำอะไร และไม่เคยเสียใจเลยที่ตัดสินใจเลือก และยังคงภูมิใจที่เป็นศิษย์เก่าสารสาสน์ฯ” ทุกครั้งที่มีคนด่าโรงเรียน ด่าพ่อใหญ่ ด่าลูกพ่อใหญ่ มันบีบคั้น แต่สิ่งที่ทำได้คือ อดทน ปล่อยวาง และ รู้ตัวว่าทำอะไร ต้องทำต่อไปให้ดี
..
พ่อใหญ่จากไปแล้ววันนี้ ด้วยหัวใจและความเคารพรักจากเด็กผู้หญิงคนนึงที่พ่อใหญ่ไม่เคยมองข้าม ขอน้อมอาลัยส่งดวงวิญญาณของพ่อใหญ่ เดินทางกลับสู่อ้อมกอดของพระเจ้า และอ้อมกอดของแม่ใหญ่ ด้วยความสุข และความรักที่ทุกคนมีให้พ่อใหญ่ ระหว่างการเดินทางนี้หากพ่อใหญ่รับรู้ได้ พ่อใหญ่คงได้สัมผัสและรับรู้ได้ว่า มีคนรักพ่อใหญ่มากมายเหลือเกิน คำสอนที่พ่อใหญ่สอนไว้ หลายๆ คนยังคงจำได้และนำมาร่วมแบ่งปันกันในวันนี้ ทองทุกแผ่นที่พ่อใหญ่ปิดไว้หลังพระ กำลังค่อยๆ ถูกเปิดออก และ ได้รับการบอกเล่า
..
เดินทางด้วยความสุขค่ะพ่อใหญ่ รักและเคารพ ภูมิใจที่ได้เรียนในโรงเรียนของพ่อใหญ่ค่ะ
“อ้าว... คนเก่ง เป็นยังงายยยยยย”
ประโยคธรรมดาๆ ที่ได้ยินทุกครั้ง รู้เลยว่า พ่อใหญ่มาแล้ว ไม่ว่าจะเล่นหรือทำอะไรอยู่ เด็กหญิงจอย ก็จะวิ่งเข้าไปสวัสดียิ้มหน้าแป้น เบิกบานทุกครั้ง รู้สึกถูกเรียกว่าคนเก่ง แล้วมีพลังพิเศษ อ่านหนังสือเข้าใจทุกเล่ม ท่องสูตรคูณแม่นมากๆ ยังไงไม่รู้
..
ตั้งแต่เด็กๆ พ่อกับแม่ให้เรียนโรงเรียนใกล้บ้านมากๆ และด้วยความที่ครอบครัวได้มีโอกาสทำงานรับเหมาก่อสร้างโรงเรียน ก็ทำให้ได้มีโอกาสไปวิ่งเล่นในโรงเรียนมากกว่าใคร ได้เห็นภาพการทำงานของพ่อใหญ่ผู้เป็นเจ้าของโรงเรียน พ่อใหญ่มาตรวจดูงานบ่อยมากๆ มาตลอดเลย ไม่เว้นวันหยุด มาแล้วก็คร่ำเคร่งกับการตรวจมาก ทุกจุดไม่เล็ดลอดสายตา เสียงเข้มๆ ดุงานที่ทำไม่เรียบร้อย ได้ยินประจำเลย ทั้ง ป้า พ่อ น้า โดนดุอยู่บ่อยๆ
“ทุกจุดที่สร้างมันเป็นโรงเรียน ที่ให้เด็กมาเรียน ทำกันดีดีหน่อย”
..
พ่อใหญ่ ให้ความสำคัญกับความปลอดภัย และ โรงเรียนที่ต้องมีความสวยงาม สะอาด เรียบร้อย โรงเรียนต้องทำให้เด็กอยากมาโรงเรียน เด็กๆ ต้องมีที่กว้างๆ ให้ได้วิ่งเล่นสบายๆ ถ้าพ่อใหญ่เห็นแก่เงิน คงสร้างโรงเรียนในพื้นที่เล็ก ต้นทุนต่ำกว่าเยอะ ค่าดูแลน้อยกว่า ไม่ทำให้มีพื้นที่ใหญ่ขนาดนี้ และทุกตารางนิ้วได้รับการดูแลอย่างดี ต้นไม้ทุกต้นได้รับการดูแล และคัดสรรมาจัดวางไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ตึกก็ยังคงสวยงาม โดดเด่น สะอาดมากๆ และต้นไม้งอกงาม ไม่รกร้าง มีชีวิตชีวา มันบอกได้ถึงความใส่ใจ และ ความแจ่มใสในใจคนสร้างนะ
..
พอโตมาทำงานด้านนี้ ก็คิดในใจบ่อยๆ ว่า พ่อใหญ่นี่ล้ำมาก ให้ความสำคัญกับสิ่งแวดล้อมต่อการเรียนรู้ ก่อนที่จะมาฮิตๆๆ กันในสมัยนี้ซะอีก
..
ตลอดระยะเวลาหลายปีที่เรียนอยู่ และได้สัมผัสพ่อใหญ่ตอนตามพ่อไปทำงานที่โรงเรียน พ่อใหญ่เป็นเหมือนคุณตาใจดี เป็นซานต้าในวันคริสต์มาส เดินไปเดินมายิ้มแย้มให้กับเด็กๆ เสมอ และพ่อใหญ่ก็เป็นเทพเจ้าแห่งโชคลาภในวันตรุษจีนของเราเสมอสำหรับเราเลย ถ้าตรุษจีนไหนเจอท่านละก็ “อ้าวว....เจ้าคนเก่ง เป็นยังงายยยยย ได้ที่หนึ่งรึป่าว คนจีนใช่มั้ย มาๆๆ รับอั่งเปา” เด็กหญิงจอย อิ่มเอมใจยิ่งนัก กลับบ้านหยอดกระปุก นอนหลับฝันดี
..
ภาพจำของเราที่มีต่อพ่อใหญ่เมื่อสามสิบปีเป็นยังไง พ่อใหญ่ก็ยังคงเป็นแบบนี้ เพิ่มเติมคิด พ่อใหญ่เดินข้าลงมาก ร่องรอยฝ้า กระ เพิ่มขึ้นบนในหน้าแบบเห็นได้ชัด แต่แววตาใจดีของพ่อใหญ่ยังคงเหมือนเดิม ไม่ว่าโรงเรียนของพ่อใหญ่จะใหญ่ขึ้นมากแค่ไหน มันไม่เคยใหญ่ไปกว่าหัวใจพ่อใหญ่เลย ไม่ว่าจะตกแต่งโรงเรียนให้มีความหรูหรามากยังไง แต่ตรงกันข้ามตัวพ่อใหญ่กลับสมถะเรียบง่าย เสื้อเชิ้ตแขนสั้น กางเกง หมวก ไม่มีชิ้นไหนมาจากแบนรด์ดัง
..
ตลอดชีวิตที่โตขึ้นมา ได้รับรู้ว่าพ่อใหญ่ช่วยคนงาน ช่วยคริสตจักร ช่วยครู ช่วยนักเรียนบนดอย นักเรียนยากจน ช่วยลูกคนงาน สำหรับนักเรียนพ่อใหญ่ไม่ได้แค่ให้เงินเรียน แต่ให้ชีวิต ให้ที่พักอาศัย ให้อนาคต ให้อาชีพ จริงอยู่ทีพ่อใหญ่ทำโรงเรียนมีรายได้ดีจากค่าเทอมแต่ก็แค่จากไม่กี่โรงเรียนที่ทำกำไร อีกหลายโรงเรียนค่าเทอมห่างไกลจากที่เป็นข่าวมากนัก ไม่ได้มีกำไรก็ทำต่อไป พ่อใหญ่ไม่เคยใช้ของแบรนด์เนม ไม่เคยเห็นพ่อใหญ่ใส่นาฬิกาเรือนแพง บ้านก็ไม่ได้หลังละหลายสิบล้าน ห้องทำงานก็แสนจะธรรมดา ไม่มีประตูมุขมังกรสิ่งใดเลย ห้องทำงานใหญ่โตของพ่อใหญ่คือ ท้องฟ้า กับพื้นดิน
..
สิ่งที่ได้เห็นว่าท่านร่ำรวยและมีมากๆ คือ ความรัก ความศรัทธา จากผู้คนมากมาย ทุกคนที่ทำงานกับท่าน ท่านก็เลี้ยงดูปูเสื้อ ทำงานอยู่กันไปดูแลกันเหมือนคนในครอบครัว เอาง่ายๆ เช่นบ้านเรา ทำงานกับท่านมาตั้งแต่เราจำความได้จนถึงปัจจุบัน และมีอีกหลายครอบครัว หลายพันชีวิต
..
คนหนึ่งคน ช่วยเหลือคนได้มากมายขนาดนี้จริงๆ และคนหนึ่งคนนี้ ได้จากไปอย่างสงบแล้ว
ใช่แล้ว...พ่อใหญ่ที่เราพูดถึง คือ อาจารย์ พิบูลย์ ยงค์กมล หลายๆ คนเรียกท่านว่า “พ่อใหญ่”
.
เหรียญมีสองด้านเสมอ มีคนรักก็มีคนเกลียด มีคนเข้าใจก็ต้องมีคนไม่เข้าใจ
.
ท่านก็คือ คนแก่คนนึงที่ทำงานมาทั้งชีวิต สมถะ เรียบง่าย มุ่งมั่น ดื้อดึงตามประสาคนแกร่งที่สร้างทุกอย่างมาด้วยสองมือของตัวเอง สำหรับเราท่านเหมือน ดัมเบิ้ลดอร์ เลย หลายๆ อย่างที่ท่านทำ คนบางกลุ่มอาจจะมองไม่ดี ไม่ถูกใจ แต่ก็เป็นคนกลุ่มที่เลือกมองท่าน เห็นท่านในแบบที่จิตปรุงแต่งให้ท่านเป็น ไม่ได้เปิดใจเข้าใจ หรือ รับรู้เรื่องราวจริงๆ ของท่านเลย
สำหรับใครท่านเป็นยังไงเราไม่รู้ สำหรับเรา และ อีกหลายพันชีวิต ท่านคือ พ่อใหญ่ ท่านคือผู้ให้ ผู้มีพระคุณ ท่านคือ หนึ่งคนที่ปิดทองหลังพระ ทองทุกแผ่นไม่เคยได้ถูกบอกเล่า ไม่เคยได้ถูกสื่อสารออกไป ณ ช่วงเวลานึงได้เคยได้กลับมาเจอท่าน ท่านพูดให้ฟังถึงการทำความดีว่า “เรื่องดีๆ การทำความดี ทำไปเถอะนะ ไม่ต้องไปป่าวประกาศ ทำๆ ไป ทำไปทุกวันนั่นแหละ”
.
ช่วงเวลาที่ข่าวโด่งดัง โรงเรียนเป็นเป้า พ่อใหญ่เองก็เป็นเป้านิ่งด้วยเช่นกัน เรื่องราวของพ่อใหญ่ก็ถูกเล่าในด้านเล็กๆ ที่ทำแสดงออกในวันที่ปัญหาพุ่งเข้าใส่ตัวท่านโดยไม่ได้ตั้งตัว ลองคิดภาพตาม กับชายวัย 86 ปีที่ตั้งใจสร้างเนื้อสร้างตัว ไปพร้อมกับสร้างโรงเรียน ใครจะถอนหุ้นไปยังไง คนคนนี้ก็ยังบากบั่น พยายาม สร้างและสู้ จาก 1 เป็น 2 และเป็น 50 ดูแลเอง ตรวจตรา รักต้นไม้ทุกต้นในทุกโรงเรียน เดินตรวจโรงเรียนเองไม่มีวันหยุด แต่เรื่องอื่นๆ ท่านก็ให้คนในหน้าที่ทำงานไป และวันนึงท่านก็ได้รู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดในรั้วที่ท่านสร้างจากทีวีเช่นเดียวกับเรา ท่านก็เป็นคนคนนึง ท่านคงจะโกรธ งง สงสัยไม่ต่างกับเราๆ แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ท่านไม่เคยหนีไม่ไปไหน ใครถามอะไรด้วยความตั้งใจยังไง ท่านก็ตอบ ตอบตามวิถีของท่าน ท่ามกลางเสียงกร่นด่า และอารมณ์มากมาย ท่านยังคงยืนเป็นเป้าอยู่แบบนั้น ถ้าทุกคนพอมีพื้นที่เล็กๆ ที่จะเอ๊ะในใจบ้าง ... เรื่องราวทุกอย่างของท่านคงมีมุมอื่นๆ บ้าง
และวันนึง ณ ห้องประชุมในสถานที่อันทรงเกียรติ
เหล่าผู้มากด้วยคำนำหน้า เมื่อข่าวสารสาสน์ฯ ผ่านตา การสนทนา การวิเคราะห์ข่าวโรงเรียนสารสาสน์ฯ อย่างออกรสชาติก็เริ่มขึ้น และเหมือนจะจบด้วยคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบว่า
..
“เจ้าของเป็นแบบนี้ เด็กที่จบมาจะเป็นแบบไหนกันว่ะเนี่ย”
...
ณัฐรดาได้ยินเช่นนั้ย อยู่ดีดีปากก็ขยับ ได้ยินเสียตัวเองอีกที
..
“ก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ จอยเป็นศิษย์เก่าค่ะ และจอยภูมิใจ จอยดูน่าสงสารหรอคะ ”
...
ห้องเงียบกริบในทันใด ไม่นานห้องนั้นก็เหลือแต่เก้าอี้ว่าง .... ห้องเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นแรงจะระเบิด และนาทีนั้นรู้ตัวเลยว่า อยากทำอะไร
..
ในหัวมีคำพูดวนๆๆ ไปมา เห็นตัวเองตั้งแต่เข้าเรียนครั้งแรก จนถึงทุกวันนี้ ...
“ทุกอย่างที่มีที่เป็นอยู่ โอกาสที่ได้รับในชีวิต ความสามารถต่างๆ ที่งอกเงยเริ่มจาก กอ ไก่ ตัวแรกที่เขียนได้จากโรงเรียนที่พ่อใหญ่สร้าง ครูที่พ่อใหญ่ให้เงินเดือนมาสอน รู้ตัวทันทีว่า จะพาตัวเองไปอยู่ที่ไหนและทำอะไร และไม่เคยเสียใจเลยที่ตัดสินใจเลือก และยังคงภูมิใจที่เป็นศิษย์เก่าสารสาสน์ฯ” ทุกครั้งที่มีคนด่าโรงเรียน ด่าพ่อใหญ่ ด่าลูกพ่อใหญ่ มันบีบคั้น แต่สิ่งที่ทำได้คือ อดทน ปล่อยวาง และ รู้ตัวว่าทำอะไร ต้องทำต่อไปให้ดี
..
พ่อใหญ่จากไปแล้ววันนี้ ด้วยหัวใจและความเคารพรักจากเด็กผู้หญิงคนนึงที่พ่อใหญ่ไม่เคยมองข้าม ขอน้อมอาลัยส่งดวงวิญญาณของพ่อใหญ่ เดินทางกลับสู่อ้อมกอดของพระเจ้า และอ้อมกอดของแม่ใหญ่ ด้วยความสุข และความรักที่ทุกคนมีให้พ่อใหญ่ ระหว่างการเดินทางนี้หากพ่อใหญ่รับรู้ได้ พ่อใหญ่คงได้สัมผัสและรับรู้ได้ว่า มีคนรักพ่อใหญ่มากมายเหลือเกิน คำสอนที่พ่อใหญ่สอนไว้ หลายๆ คนยังคงจำได้และนำมาร่วมแบ่งปันกันในวันนี้ ทองทุกแผ่นที่พ่อใหญ่ปิดไว้หลังพระ กำลังค่อยๆ ถูกเปิดออก และ ได้รับการบอกเล่า
..
เดินทางด้วยความสุขค่ะพ่อใหญ่ รักและเคารพ ภูมิใจที่ได้เรียนในโรงเรียนของพ่อใหญ่ค่ะ
