Line, de eerste keer dat we elkaar ontmoetten was in 2017 tijdens het NKBV-jubileum. We spraken daarna door met jullie team over de expeditie-mogelijkheden in West-Nepal. We mailden nog een paar keer en zagen elkaar vervolgens tijdens de Irish-Coffee-Award-bijeenkomsten. Afgelopen jaar kregen we persoonlijker contact. Over je geweldige beklimmingen en je film. Maar vooral over je ambities te gaan schrijven en het sprekerscircuit in te gaan.
Wat ik niet wist, was dat je betrokken was bij de aanvraag van het lintje dat ik op 26 april ontving. Je was in Zwitserland en was die dag dus niet bij de ceremonie, maar nog dezelfde avond hadden we contact. Toen kende ik echter nog niet de brief, die jij reeds vorig jaar schreef, ter ondersteuning van de aanvraag. Afgelopen week ontving ik dat schrijven, met je persoonlijke woorden... Ik kreeg er tranen van in m’n ogen. Maar misschien nog wel meer, doordat ik je niet meer persoonlijk voor je mooie woorden heb kunnen bedanken.
Je bent – je was – een groot talent, een kanjer. Met tomeloze energie, zo veelzijdig en zoveel diepgang. Maar vooral was je je zelf. Ons laatste contact was op 9 mei, over je podcast-plannen.
Zo jammer en intens verdrietig dat je niet verder tot bloei kunt komen. Met alle dromen, ambities en talenten die je had.
Lieve Line, het is een groots gemis dat je er niet meer bent. Voor de bergsport. Voor het vrouwenklimmen. Maar vooral voor je naasten. En dat geldt natuurlijk ook voor Mats en Jeroen.
Rust Zacht.
Henk en ik wensen familie en naasten van deze drie toppers veel sterkte toe, met het dragen van dit gigantische verlies.
Line, de eerste keer dat we elkaar ontmoetten was in 2017 tijdens het NKBV-jubileum. We spraken daarna door met jullie team over de expeditie-mogelijkheden in West-Nepal. We mailden nog een paar keer en zagen elkaar vervolgens tijdens de Irish-Coffee-Award-bijeenkomsten. Afgelopen jaar kregen we persoonlijker contact. Over je geweldige beklimmingen en je film. Maar vooral over je ambities te gaan schrijven en het sprekerscircuit in te gaan.
Wat ik niet wist, was dat je betrokken was bij de aanvraag van het lintje dat ik op 26 april ontving. Je was in Zwitserland en was die dag dus niet bij de ceremonie, maar nog dezelfde avond hadden we contact. Toen kende ik echter nog niet de brief, die jij reeds vorig jaar schreef, ter ondersteuning van de aanvraag. Afgelopen week ontving ik dat schrijven, met je persoonlijke woorden... Ik kreeg er tranen van in m’n ogen. Maar misschien nog wel meer, doordat ik je niet meer persoonlijk voor je mooie woorden heb kunnen bedanken.
Je bent – je was – een groot talent, een kanjer. Met tomeloze energie, zo veelzijdig en zoveel diepgang. Maar vooral was je je zelf. Ons laatste contact was op 9 mei, over je podcast-plannen.
Zo jammer en intens verdrietig dat je niet verder tot bloei kunt komen. Met alle dromen, ambities en talenten die je had.
Lieve Line, het is een groots gemis dat je er niet meer bent. Voor de bergsport. Voor het vrouwenklimmen. Maar vooral voor je naasten. En dat geldt natuurlijk ook voor Mats en Jeroen.
Rust Zacht.
Henk en ik wensen familie en naasten van deze drie toppers veel sterkte toe, met het dragen van dit gigantische verlies.
