Ingrid
11-12 2017 14:38
wrote:
Lieve mensen, wat fijn dat jullie hier allemaal zijn om met ons afscheid te nemen van onze geliefde moeder.
Verdrietig en dankbaar tegelijkertijd, zo sta ik hier. Ieder van jullie heeft onze moeder op zijn eigen wijze gekend en ongetwijfeld heel veel van haar gehouden. Dat houden van blijft voor altijd. Ook de herinneringen. Laten we ze koesteren.
Onze moeder was een lieverd met een groot hart en stond altijd voor iedereen klaar. Haar leven is niet altijd het gemakkelijkste leven geweest. Toch kon mama altijd de kracht vinden om verder te gaan.
Ik neem jullie even mee terug in de tijd. In 1931 op 12 augustus is mijn moeder geboren. Er zijn verder geen broertjes of zusjes bijgekomen. Haar moeder, onze oma was de oudste van een gezin met 11 kinderen. Daar heeft mama haar eerste jaren gewoond. Hierdoor heeft ze een sterke band gekregen met al haar ooms en tantes.
Niet lang daarna brak de oorlogstijd aan. Ze woonden toen met haar ouders in Over-Diemen op het Fort–Diemerdam. Door de oorlogsjaren heen hadden ze veel onderduikers in hun huis waar mama ons later ook wel veel over verteld heeft. De personen kwamen voor mij dan helemaal tot leven. Een van de onderduikers die altijd in haar en ook ons leven is gebleven is Rinah. Rinah was een paar jonger dan mijn moeder en omdat je haar niet direct als Joods herkende, werd ze tijdens de oorlog het “zusje” van mijn moeder. Ze ging zelfs met mijn moeder mee naar school.
Het was ook een tijd van bittere armoede maar de moestuin deed het vaak goed. Er lag dan voor iedereen een dagtaak aan conserveren en wekken van alle groentes en het fruit.
Mijn moeder kon ontzettend goed kleding maken en enige tijd na de oorlog kwam het verlangen om naar de modevakschool te gaan. Financieel bleek dat helaas niet mogelijk. Uiteindelijk is ze kraamverpleegkundige geworden. Ze vond het een heerlijk beroep maar het was ook erg zwaar voor haar. Bij nacht en ontij werd ze opgeroepen om vaak tientallen kilometers door weer en wind naar een gezin te moeten fietsen. Ze woonde in die tijd nog thuis en van haar werd naast alle lange en onregelmatige werkuren in de kraam, ook altijd verwacht om een groot deel van het huishouden te blijven runnen.
In 1948 leerde ze mijn vader kennen, die op dat moment 21 jaar was. Hij was opgegroeid met zijn ouders en 3 broers in Indonesië, in die tijd was dat nog Nederlands Indië. Het gezin Steen was met elkaar op doorreis om zich te gaan vestigen in Amerika. Mijn vader had een Nederlands paspoort en moest daarom in Nederland eerst een visum voor Amerika regelen. Om die reden moest hij hier een paar maanden blijven. Op een dag stond mijn vader ineens bij het gezin van mijn moeder op de stoep. Zijn ouders hadden het adres gegeven, via via waren er connecties.
Na een tijdje gingen mijn ouders elkaar steeds leuker vinden maar er ging wel wat tijd overheen met voorzichtig kennismaken en aftasten voordat ze elkaar de liefde verklaarden. Toen uiteindelijk bleek dat ze beiden verliefd waren, werd snel duidelijk dat ze samen verder wilden. Mijn moeder wilde niet mee naar Amerika dus besloot mijn vader in Nederland te blijven. Er waren nog een hoop hordes te nemen voordat ze konden trouwen maar uiteindelijk gebeurde dat in 1953 op 9 september. Mama had haar prachtige trouwjurk zelf gemaakt en de stof hiervan was opgestuurd door opa en oma Steen uit Amerika. Ze zagen er beiden schitterend uit. En Rinah werd hun bruidsmeisje.
Mijn ouders gingen wonen in IJmuiden, mijn vader ging werken als accountant bij Hoogovens. M’n moeder moest stoppen met werken, want een kraamverpleegkundige mocht in die tijd niet getrouwd zijn. Het was op de Hoogovens waar mijn vader Kees van Gulik leerde kennen. Collega maar al snel ook een goede vriend. Zijn vrouw Wil en mijn moeder werden ook snel goede vriendinnen en die vriendschap is altijd gebleven. Voor mij en mijn zussen werden het al snel Oom Kees en tante Wil.
9,5 maand na het jawoord is Els geboren, op 25 juni 1954. In 1959 verhuisden m’n ouders naar de Beethovenstraat in Heemskerk en daar is in datzelfde jaar op 17 augustus Anneke geboren. Ze waren na enkele miskramen dolblij met nog een gezonde dochter. In mei 1965 is ons zusje Marianne geboren. Direct na de geboorte is zij meegenomen naar het ziekenhuis omdat ze niet gezond bleek te zijn en 36 uur na de geboorte is ze overleden, mama heeft haar nooit mogen zien en dat is, begrijpelijk, altijd een grote pijn voor haar geweest.
Vervolgens ben ik 2 jaar later geboren op 14 augustus. Ik hoef niet uit te leggen dat ik zeer gewenst was en dat mijn ouders met hun 3 mooie, gezonde dochters genoten van het leven en daar voor ieder van ons vele goede herinneringen liggen; een warm en liefdevol gezins-leven, uitjes op zondagen, ik herinner me vooral de Efteling, een paar fijne vakanties in Duitsland en Luxemburg. Ook was het feest als opa en oma Steen af en toe een paar maanden uit Amerika overkwamen en bij ons in huis verbleven.
Wat ik ook niet hoef uit te leggen is hoe groot het verdriet was bij ons allemaal toen mijn vader in 1972 plotseling overleed aan een hartstilstand. Mama bleef achter zonder haar grote liefde met 3 opgroeiende dochters. Het verdriet was immens. Een paar weken voordat mijn vader overleed had hij tegen mijn moeder gezegd dat hij wist en er ook op zou vertrouwen dat zij in staat was om door te gaan als hem ooit iets zou overkomen. Deze woorden gaven mama kracht en vertrouwen toen het zo’n korte tijd later werkelijkheid werd. Oom Kees werd toeziend voogd over ons drieën. Hij stond altijd klaar ons te helpen of het nou ging om een luisterend oor, het plakken van een fietsband of het invullen van de belastingpapieren.
De tijd ging door en Els ontmoette Bert en ze zijn in 1976 getrouwd. Twee jaar later werd Marieke geboren, mama’s eerste kleinkind. Haar broertje Paul volgde 2 jaar later. Wat was ze een trotse Oma.
In 1980 trouwde Anneke met Hans en nog 3 prachtige kleinkinderen werden geboren; Robert, Judith en Evelien. Ze had met elk van haar 5 kleinkinderen een sterke en speciale band. Ze paste graag op en ondernam leuke uitjes. De laatste jaren ging dat niet meer zo makkelijk, maar alle kleinkinderen gingen met zeer grote regelmaat naar oma toe. Altijd met veel plezier en tot vorige week zaterdag.
Ondertussen in 1987 werd het huis in de Beethovenstraat, waar alleen ik nog met mijn moeder woonde, te groot. Het was een moeilijk besluit voor mama maar ze heeft het verkocht en is gaan wonen in een heerlijke flat aan de Cato van der Pijlhof, ook in Heemskerk. Een jaar heb ik daar nog gewoond toen vloog ook ik uit.
Voor mijn moeder brak toen een tijd aan waarin ze veel vrijwilligerswerk ging doen. Ze vond het zo fijn om oudere mensen blij te maken met o.a. koffieschenken, helpen met handwerkjes en te ondersteunen in samen-eten bijeenkomsten in Westerheem en de Stut. Ze had er altijd hele fijne contacten zowel met de bewoners als haar collega vrijwilligers.
In 1996 werden we overvallen door een andere dramatische gebeurtenis. Bert, de man van Els en mama’s schoonzoon waarvan ze veel hield kwam door een noodlottig ongeval om het leven. Er waren ongelooflijk veel overeenkomsten met het overlijden van mijn vader. Natuurlijk was Mama er helemaal voor Els en ze heeft haar ongekende steun kunnen geven.
Maar er waren gelukkig ook heel veel fijne momenten. Goede herinneringen heb ik o.a. aan haar verjaardagen. Elk jaar kwamen we met alle kinderen en kleinkinderen bij elkaar om mama’s verjaardag te vieren. Altijd waren dat fijne, gezellige bijeenkomsten, lekkere etentjes en waren we allemaal bij elkaar. Waardevolle herinneringen heb ik ook aan de moeder en dochters uitjes. We zochten dan een leuke plek uit om met elkaar naar toe te gaan, soms ook met overnachting. Maar ook vaak deden we gewoon een dagje en gingen we heerlijk uitgebreid lunchen. Een paar maanden geleden hebben we haar nog meegenomen voor een high-tea. De koffie stond bij m’n moeder trouwens altijd klaar en ook iets lekkers erbij ontbrak nooit.
Ook fietste mijn moeder heel wat af in Heemskerk, boodschappen halen, vrienden bezoeken, alles ging op de fiets. Ze was niet bij te houden, ze reed echt altijd zo hard. Maar ze genoot vooral van het fietsen als het voor ontspanning was. Dan kon je haar tot in de verre omtrek tegen komen en onderweg ging ze dan graag ergens lekker koffie drinken, het liefst met een heerlijk taartje. Ze heeft zelfs een heleboel medailles ontvangen voor alle fietsvierdaagsen waaraan ze graag meedeed. Toen ik jong was met mij, later met vriendinnen maar ook met haar kleinzoon Robert.
In tegenstelling tot haar dochters hield mama niet van vliegen en reizen. Ze sliep nou eenmaal het liefste thuis. Toch ging ze af en toe op vakantie, als het maar niet te lang was dan kon ze er nog wel van genieten. Veelal werd het een busvakantie met een vriendin en daar maakten ze dan eindeloze wandelingen in de natuur.
Ondanks haar vliegangst heeft ze tweemaal de reis naar Israël ondernomen om bij Rinah en Nathan te zijn. En precies 10 jaar geleden, mama was toen 76 is ze zelfs helemaal naar Kaapstad gevlogen waar Dick en ik toen woonden. Voor mij is dat een gouden herinnering. Ze voelde zich goed en liet zich verrassen door alle geweldige indrukken van natuur en stad. Wat genoot ze. En wij ook.
Terug in Nederland verhuisde mama daarna vrij snel dichter naar het dorp omdat het fietsen steeds moeilijker ging. Dat was in 2010. Ze wist ook daar in de Zamenhof weer een fijne plek te creëren. Ondertussen brak de tijd aan dat haar achterkleinkinderen geboren werden, het werden er 10 en de jongste, Julie, heeft ze nog mogen verwelkomen op 11 september van dit jaar. Wat was ze trots op al haar kinderen, klein en achterkleinkinderen. En dat is, zeker de laatste jaren, voor haar de kracht geweest om zich vast te houden aan het leven. Haar gezondheid ging in rap tempo achteruit. Wat voelen we ons dankbaar dat we in augustus nog met elkaar haar 86e verjaardag hebben mogen vieren.
Dankbaar zijn we ook dat we afgelopen zondagmiddag met alle kinderen bij mama waren; Els, Anneke, ik en onze mannen.
Els, Anneke en ikzelf zaten naast haar om haar handen vast te houden. We wisten allemaal dat ze snel haar ogen zou sluiten om niet meer wakker te worden. Het was een bijzonder moment waar ik naast verdriet ook hele diepe dankbaarheid kan voelen. Dankbaarheid dat we haar allemaal hebben kunnen bijstaan en vertrouwen hebben kunnen geven rustig te mogen sterven. Diepe dankbaarheid voelend voor alles wat ze ons heeft gegeven.
Mama nu is het tijd voor rust.
Weet dat u voor altijd diep in ons hart zit.
We houden heel van u.
Ingrid
11-12 2017 14:38
wrote:
Lieve mensen, wat fijn dat jullie hier allemaal zijn om met ons afscheid te nemen van onze geliefde moeder.
Verdrietig en dankbaar tegelijkertijd, zo sta ik hier. Ieder van jullie heeft onze moeder op zijn eigen wijze gekend en ongetwijfeld heel veel van haar gehouden. Dat houden van blijft voor altijd. Ook de herinneringen. Laten we ze koesteren.
Onze moeder was een lieverd met een groot hart en stond altijd voor iedereen klaar. Haar leven is niet altijd het gemakkelijkste leven geweest. Toch kon mama altijd de kracht vinden om verder te gaan.
Ik neem jullie even mee terug in de tijd. In 1931 op 12 augustus is mijn moeder geboren. Er zijn verder geen broertjes of zusjes bijgekomen. Haar moeder, onze oma was de oudste van een gezin met 11 kinderen. Daar heeft mama haar eerste jaren gewoond. Hierdoor heeft ze een sterke band gekregen met al haar ooms en tantes.
Niet lang daarna brak de oorlogstijd aan. Ze woonden toen met haar ouders in Over-Diemen op het Fort–Diemerdam. Door de oorlogsjaren heen hadden ze veel onderduikers in hun huis waar mama ons later ook wel veel over verteld heeft. De personen kwamen voor mij dan helemaal tot leven. Een van de onderduikers die altijd in haar en ook ons leven is gebleven is Rinah. Rinah was een paar jonger dan mijn moeder en omdat je haar niet direct als Joods herkende, werd ze tijdens de oorlog het “zusje” van mijn moeder. Ze ging zelfs met mijn moeder mee naar school.
Het was ook een tijd van bittere armoede maar de moestuin deed het vaak goed. Er lag dan voor iedereen een dagtaak aan conserveren en wekken van alle groentes en het fruit.
Mijn moeder kon ontzettend goed kleding maken en enige tijd na de oorlog kwam het verlangen om naar de modevakschool te gaan. Financieel bleek dat helaas niet mogelijk. Uiteindelijk is ze kraamverpleegkundige geworden. Ze vond het een heerlijk beroep maar het was ook erg zwaar voor haar. Bij nacht en ontij werd ze opgeroepen om vaak tientallen kilometers door weer en wind naar een gezin te moeten fietsen. Ze woonde in die tijd nog thuis en van haar werd naast alle lange en onregelmatige werkuren in de kraam, ook altijd verwacht om een groot deel van het huishouden te blijven runnen.
In 1948 leerde ze mijn vader kennen, die op dat moment 21 jaar was. Hij was opgegroeid met zijn ouders en 3 broers in Indonesië, in die tijd was dat nog Nederlands Indië. Het gezin Steen was met elkaar op doorreis om zich te gaan vestigen in Amerika. Mijn vader had een Nederlands paspoort en moest daarom in Nederland eerst een visum voor Amerika regelen. Om die reden moest hij hier een paar maanden blijven. Op een dag stond mijn vader ineens bij het gezin van mijn moeder op de stoep. Zijn ouders hadden het adres gegeven, via via waren er connecties.
Na een tijdje gingen mijn ouders elkaar steeds leuker vinden maar er ging wel wat tijd overheen met voorzichtig kennismaken en aftasten voordat ze elkaar de liefde verklaarden. Toen uiteindelijk bleek dat ze beiden verliefd waren, werd snel duidelijk dat ze samen verder wilden. Mijn moeder wilde niet mee naar Amerika dus besloot mijn vader in Nederland te blijven. Er waren nog een hoop hordes te nemen voordat ze konden trouwen maar uiteindelijk gebeurde dat in 1953 op 9 september. Mama had haar prachtige trouwjurk zelf gemaakt en de stof hiervan was opgestuurd door opa en oma Steen uit Amerika. Ze zagen er beiden schitterend uit. En Rinah werd hun bruidsmeisje.
Mijn ouders gingen wonen in IJmuiden, mijn vader ging werken als accountant bij Hoogovens. M’n moeder moest stoppen met werken, want een kraamverpleegkundige mocht in die tijd niet getrouwd zijn. Het was op de Hoogovens waar mijn vader Kees van Gulik leerde kennen. Collega maar al snel ook een goede vriend. Zijn vrouw Wil en mijn moeder werden ook snel goede vriendinnen en die vriendschap is altijd gebleven. Voor mij en mijn zussen werden het al snel Oom Kees en tante Wil.
9,5 maand na het jawoord is Els geboren, op 25 juni 1954. In 1959 verhuisden m’n ouders naar de Beethovenstraat in Heemskerk en daar is in datzelfde jaar op 17 augustus Anneke geboren. Ze waren na enkele miskramen dolblij met nog een gezonde dochter. In mei 1965 is ons zusje Marianne geboren. Direct na de geboorte is zij meegenomen naar het ziekenhuis omdat ze niet gezond bleek te zijn en 36 uur na de geboorte is ze overleden, mama heeft haar nooit mogen zien en dat is, begrijpelijk, altijd een grote pijn voor haar geweest.
Vervolgens ben ik 2 jaar later geboren op 14 augustus. Ik hoef niet uit te leggen dat ik zeer gewenst was en dat mijn ouders met hun 3 mooie, gezonde dochters genoten van het leven en daar voor ieder van ons vele goede herinneringen liggen; een warm en liefdevol gezins-leven, uitjes op zondagen, ik herinner me vooral de Efteling, een paar fijne vakanties in Duitsland en Luxemburg. Ook was het feest als opa en oma Steen af en toe een paar maanden uit Amerika overkwamen en bij ons in huis verbleven.
Wat ik ook niet hoef uit te leggen is hoe groot het verdriet was bij ons allemaal toen mijn vader in 1972 plotseling overleed aan een hartstilstand. Mama bleef achter zonder haar grote liefde met 3 opgroeiende dochters. Het verdriet was immens. Een paar weken voordat mijn vader overleed had hij tegen mijn moeder gezegd dat hij wist en er ook op zou vertrouwen dat zij in staat was om door te gaan als hem ooit iets zou overkomen. Deze woorden gaven mama kracht en vertrouwen toen het zo’n korte tijd later werkelijkheid werd. Oom Kees werd toeziend voogd over ons drieën. Hij stond altijd klaar ons te helpen of het nou ging om een luisterend oor, het plakken van een fietsband of het invullen van de belastingpapieren.
De tijd ging door en Els ontmoette Bert en ze zijn in 1976 getrouwd. Twee jaar later werd Marieke geboren, mama’s eerste kleinkind. Haar broertje Paul volgde 2 jaar later. Wat was ze een trotse Oma.
In 1980 trouwde Anneke met Hans en nog 3 prachtige kleinkinderen werden geboren; Robert, Judith en Evelien. Ze had met elk van haar 5 kleinkinderen een sterke en speciale band. Ze paste graag op en ondernam leuke uitjes. De laatste jaren ging dat niet meer zo makkelijk, maar alle kleinkinderen gingen met zeer grote regelmaat naar oma toe. Altijd met veel plezier en tot vorige week zaterdag.
Ondertussen in 1987 werd het huis in de Beethovenstraat, waar alleen ik nog met mijn moeder woonde, te groot. Het was een moeilijk besluit voor mama maar ze heeft het verkocht en is gaan wonen in een heerlijke flat aan de Cato van der Pijlhof, ook in Heemskerk. Een jaar heb ik daar nog gewoond toen vloog ook ik uit.
Voor mijn moeder brak toen een tijd aan waarin ze veel vrijwilligerswerk ging doen. Ze vond het zo fijn om oudere mensen blij te maken met o.a. koffieschenken, helpen met handwerkjes en te ondersteunen in samen-eten bijeenkomsten in Westerheem en de Stut. Ze had er altijd hele fijne contacten zowel met de bewoners als haar collega vrijwilligers.
In 1996 werden we overvallen door een andere dramatische gebeurtenis. Bert, de man van Els en mama’s schoonzoon waarvan ze veel hield kwam door een noodlottig ongeval om het leven. Er waren ongelooflijk veel overeenkomsten met het overlijden van mijn vader. Natuurlijk was Mama er helemaal voor Els en ze heeft haar ongekende steun kunnen geven.
Maar er waren gelukkig ook heel veel fijne momenten. Goede herinneringen heb ik o.a. aan haar verjaardagen. Elk jaar kwamen we met alle kinderen en kleinkinderen bij elkaar om mama’s verjaardag te vieren. Altijd waren dat fijne, gezellige bijeenkomsten, lekkere etentjes en waren we allemaal bij elkaar. Waardevolle herinneringen heb ik ook aan de moeder en dochters uitjes. We zochten dan een leuke plek uit om met elkaar naar toe te gaan, soms ook met overnachting. Maar ook vaak deden we gewoon een dagje en gingen we heerlijk uitgebreid lunchen. Een paar maanden geleden hebben we haar nog meegenomen voor een high-tea. De koffie stond bij m’n moeder trouwens altijd klaar en ook iets lekkers erbij ontbrak nooit.
Ook fietste mijn moeder heel wat af in Heemskerk, boodschappen halen, vrienden bezoeken, alles ging op de fiets. Ze was niet bij te houden, ze reed echt altijd zo hard. Maar ze genoot vooral van het fietsen als het voor ontspanning was. Dan kon je haar tot in de verre omtrek tegen komen en onderweg ging ze dan graag ergens lekker koffie drinken, het liefst met een heerlijk taartje. Ze heeft zelfs een heleboel medailles ontvangen voor alle fietsvierdaagsen waaraan ze graag meedeed. Toen ik jong was met mij, later met vriendinnen maar ook met haar kleinzoon Robert.
In tegenstelling tot haar dochters hield mama niet van vliegen en reizen. Ze sliep nou eenmaal het liefste thuis. Toch ging ze af en toe op vakantie, als het maar niet te lang was dan kon ze er nog wel van genieten. Veelal werd het een busvakantie met een vriendin en daar maakten ze dan eindeloze wandelingen in de natuur.
Ondanks haar vliegangst heeft ze tweemaal de reis naar Israël ondernomen om bij Rinah en Nathan te zijn. En precies 10 jaar geleden, mama was toen 76 is ze zelfs helemaal naar Kaapstad gevlogen waar Dick en ik toen woonden. Voor mij is dat een gouden herinnering. Ze voelde zich goed en liet zich verrassen door alle geweldige indrukken van natuur en stad. Wat genoot ze. En wij ook.
Terug in Nederland verhuisde mama daarna vrij snel dichter naar het dorp omdat het fietsen steeds moeilijker ging. Dat was in 2010. Ze wist ook daar in de Zamenhof weer een fijne plek te creëren. Ondertussen brak de tijd aan dat haar achterkleinkinderen geboren werden, het werden er 10 en de jongste, Julie, heeft ze nog mogen verwelkomen op 11 september van dit jaar. Wat was ze trots op al haar kinderen, klein en achterkleinkinderen. En dat is, zeker de laatste jaren, voor haar de kracht geweest om zich vast te houden aan het leven. Haar gezondheid ging in rap tempo achteruit. Wat voelen we ons dankbaar dat we in augustus nog met elkaar haar 86e verjaardag hebben mogen vieren.
Dankbaar zijn we ook dat we afgelopen zondagmiddag met alle kinderen bij mama waren; Els, Anneke, ik en onze mannen.
Els, Anneke en ikzelf zaten naast haar om haar handen vast te houden. We wisten allemaal dat ze snel haar ogen zou sluiten om niet meer wakker te worden. Het was een bijzonder moment waar ik naast verdriet ook hele diepe dankbaarheid kan voelen. Dankbaarheid dat we haar allemaal hebben kunnen bijstaan en vertrouwen hebben kunnen geven rustig te mogen sterven. Diepe dankbaarheid voelend voor alles wat ze ons heeft gegeven.
Mama nu is het tijd voor rust.
Weet dat u voor altijd diep in ons hart zit.
We houden heel van u.
