Deze foto is genomen in oktober 2004, in Durnal. Jullie staan er samen op, alhoewel jullie toen nog niet echt een liefdeskoppel waren. Maar dat was achteraf bezien een kwestie van tijd. Deze foto wil ik jullie niet onthouden.
Van alle herinneringen die ik aan jou (Bas) heb, wil ik er een ophalen. In najaar 2015 was Bimbo overleden. Toch gingen jullie de dag erna op instructieweekend. Dat was zo afgesproken, en misschien ook wel beter dan een beetje thuis zitten treuren. Ik ging mee om te leren adventure klimmen. Op de zaterdag had ik Klaas als instructeur. Op zondag was jij mijn instructeur. Je had een leuke opdracht bedacht. Als iemand op nuts klimt, moet hij blind op zijn eigen nut-plaatsing kunnen vertrouwen. Dus, Ivo, ga maar artificieel klimmen op nuts! Dat was nog eens spannend. En tijdrovend (meer dan 1 uur voor 15 m klimmen). En zwaar voor mijn kuitspieren, want in touwlussen staan is allesbehalve comfortabel. Maar uiteindelijk wel een goede oefening in nutplaatsing. En voor jou, als instructeur en nog niet hersteld van je eerste leukemie periode, ook heel geschikt. Zonder dat jij veel fysieke inspanning hoefde te leveren, kon je me namelijk wel tips geven over wat wel en wat niet te doen. Dat was dus erg leerzaam en leuk voor beiden. En ik kreeg nog meer respect voor jou en Saskia, dat jullie op deze manier de big walls in Yosemite hebben beklommen. Met nog weet ik hoeveel gewicht aan materiaal, etenswaren, etc.
Een andere herinnering is aan jullie trouwerij. Ik weet nog dat de trouwambtenaar vertelde dat jullie haar gezegd hadden dat jullie, eenmaal in het bejaardentehuis, met elkaar herinneringen aan jullie klimtochten wilden ophalen. De herinneringen zal Saskia ongetwijfeld houden. Maar het is verschrikkelijk dat jij er niet meer bent om die samen met haar te delen.
Bas, ik ga je missen. Je lach en kwinkslagen. Je geklim, en erhalen over gedane en geplande expedities. En de lichtjes in je ogen.
Deze foto is genomen in oktober 2004, in Durnal. Jullie staan er samen op, alhoewel jullie toen nog niet echt een liefdeskoppel waren. Maar dat was achteraf bezien een kwestie van tijd. Deze foto wil ik jullie niet onthouden.
Van alle herinneringen die ik aan jou (Bas) heb, wil ik er een ophalen. In najaar 2015 was Bimbo overleden. Toch gingen jullie de dag erna op instructieweekend. Dat was zo afgesproken, en misschien ook wel beter dan een beetje thuis zitten treuren. Ik ging mee om te leren adventure klimmen. Op de zaterdag had ik Klaas als instructeur. Op zondag was jij mijn instructeur. Je had een leuke opdracht bedacht. Als iemand op nuts klimt, moet hij blind op zijn eigen nut-plaatsing kunnen vertrouwen. Dus, Ivo, ga maar artificieel klimmen op nuts! Dat was nog eens spannend. En tijdrovend (meer dan 1 uur voor 15 m klimmen). En zwaar voor mijn kuitspieren, want in touwlussen staan is allesbehalve comfortabel. Maar uiteindelijk wel een goede oefening in nutplaatsing. En voor jou, als instructeur en nog niet hersteld van je eerste leukemie periode, ook heel geschikt. Zonder dat jij veel fysieke inspanning hoefde te leveren, kon je me namelijk wel tips geven over wat wel en wat niet te doen. Dat was dus erg leerzaam en leuk voor beiden. En ik kreeg nog meer respect voor jou en Saskia, dat jullie op deze manier de big walls in Yosemite hebben beklommen. Met nog weet ik hoeveel gewicht aan materiaal, etenswaren, etc.
Een andere herinnering is aan jullie trouwerij. Ik weet nog dat de trouwambtenaar vertelde dat jullie haar gezegd hadden dat jullie, eenmaal in het bejaardentehuis, met elkaar herinneringen aan jullie klimtochten wilden ophalen. De herinneringen zal Saskia ongetwijfeld houden. Maar het is verschrikkelijk dat jij er niet meer bent om die samen met haar te delen.
Bas, ik ga je missen. Je lach en kwinkslagen. Je geklim, en erhalen over gedane en geplande expedities. En de lichtjes in je ogen.
