"Hey Bas, ik zit dan ook in de buurt van Chamonix. Ik zou zo graag een keer lange routes in de bergen klimmen, zou ik een paar dagen met jullie mee mogen klimmen? Lijkt me echt super. Maar ik heb geen hoog-alpine ervaring he, dat weet je?"
Een week of wat later, topo's op tafel, liet Bas me zien wat hij van plan was. Ik had zelf gedacht dat een route van tien lengtes wel het maximaal haalbare zou zijn, maar daar dacht Bas natuurlijk anders over. "Aanloop van een uurtje, dan een sneeuwveld omhoog en daar begint de route. 16 touwlengtes".
Slik. Zestien lengtes. Het dubbele van mijn max tot dan toe. En dat was in een redelijk behaakt alpien sportklimgebied... En eeh, dat sneeuwveld. "Ik heb écht nog nooit stijgijzers onder mijn voeten gehad, hoor!"
Het was allemaal geen probleem. Bas had het al helemaal uitgedacht. Een middagje oefenen met stijgijzers en remmen op het sneeuwveld en de volgende dag gaan. Alsof er geen obstakels zijn die niet overwonnen kunnen worden. Dus daar ging ik, op mijn eerste hoogalpiene klimtocht, stiknerveus, maar zo blij met het enorme vertrouwen dat Bas uitstraalde.
Na de vierde lengte waren mijn zenuwen eindelijk weg. Ik kreeg een steeds grotere glimlach op mijn gezicht. Dit was het allemaal waard!
Maar we kwamen die dag niet helemaal boven. Want ook voor mensen met een enorm vertrouwen, zijn er obstakels die in de gegeven omstandigheden niet meer te overwinnen zijn.
Dus daar zaten we, met zijn vieren, op ons laatste relais. Niet teleurgesteld, niet verdrietig, naar intens genietend van wat er wél gelukt was die dag. En dat laatste, onbereikbare stukje vóór ons, wie weet. Komt dat nog een keer, in andere omstandigheden. Of niet. We houden hoe dan ook deze prachtige herinnering.
(Peigne, Contaminé, 29 juli 2009, Bas, Saskia, Remy, Nans)
"Hey Bas, ik zit dan ook in de buurt van Chamonix. Ik zou zo graag een keer lange routes in de bergen klimmen, zou ik een paar dagen met jullie mee mogen klimmen? Lijkt me echt super. Maar ik heb geen hoog-alpine ervaring he, dat weet je?"
Een week of wat later, topo's op tafel, liet Bas me zien wat hij van plan was. Ik had zelf gedacht dat een route van tien lengtes wel het maximaal haalbare zou zijn, maar daar dacht Bas natuurlijk anders over. "Aanloop van een uurtje, dan een sneeuwveld omhoog en daar begint de route. 16 touwlengtes".
Slik. Zestien lengtes. Het dubbele van mijn max tot dan toe. En dat was in een redelijk behaakt alpien sportklimgebied... En eeh, dat sneeuwveld. "Ik heb écht nog nooit stijgijzers onder mijn voeten gehad, hoor!"
Het was allemaal geen probleem. Bas had het al helemaal uitgedacht. Een middagje oefenen met stijgijzers en remmen op het sneeuwveld en de volgende dag gaan. Alsof er geen obstakels zijn die niet overwonnen kunnen worden. Dus daar ging ik, op mijn eerste hoogalpiene klimtocht, stiknerveus, maar zo blij met het enorme vertrouwen dat Bas uitstraalde.
Na de vierde lengte waren mijn zenuwen eindelijk weg. Ik kreeg een steeds grotere glimlach op mijn gezicht. Dit was het allemaal waard!
Maar we kwamen die dag niet helemaal boven. Want ook voor mensen met een enorm vertrouwen, zijn er obstakels die in de gegeven omstandigheden niet meer te overwinnen zijn.
Dus daar zaten we, met zijn vieren, op ons laatste relais. Niet teleurgesteld, niet verdrietig, naar intens genietend van wat er wél gelukt was die dag. En dat laatste, onbereikbare stukje vóór ons, wie weet. Komt dat nog een keer, in andere omstandigheden. Of niet. We houden hoe dan ook deze prachtige herinnering.
(Peigne, Contaminé, 29 juli 2009, Bas, Saskia, Remy, Nans)
