Annie
‘Annie’
Chief. Zij die iedere ochtend na haar deugddoende fietstocht kwam binnengewaaid op bureau.
Met een luide ‘goodmeeeuurning’ voor haar team.
Zij die stipt en correct was. Een teamvergadering startte om 9 uur. Niet om 5 na 9.
Zij die mailtjes kon typen in het onderwerp. Ik hield ze allemaal bij, ik vond het altijd zo grappig.
Mail van Annie De Mets – onderwerp – ‘Kan je eens komen?’ of ‘Hoe gaat het met je verkoudheid?’
Zij die bij weinig volk op de dienst me soms binnenriep in haar bureau met de woorden ‘Kom je eens engeltje, doe de deur dicht.’ Gewoon om te praten over het leven, haar dochters, mijn lief, onze tocht naar een baby, haar zieke neef, mijn ziekteproces enkele jaren terug. Zij gaf mij levenswijsheden groot en klein, ik gaf haar tips over hoe omgaan met een jongere die getroffen werd door kanker. Little did we know wat er op haar af zou komen…
Zij bij wie je ging aankloppen als je het even niet meer wist in een dossier. Zij die de allerbeste raad gaf zodat je exact wist wat je volgende stappen zouden zijn. Maar ook zij die vaak 30 minuten later al niet meer goed wist hoe de situatie nu juist in elkaar zat en opnieuw een opfrissing nodig had. Logisch ook. Iedereen klopte bij haar aan. 10 complexe verhalen op een dag, gecombineerd met haar drukke agenda maakte dat zij vaak diegene was die de bureau afsloot.
Annie
Een rok of kleed en sneakers.
Bij de minste zonnestralen een zonnebril op haar neus. Handtas en gsm regelmatig eens kwijt.
Een warme, goedlachse, correcte en stipte teamverantwoordelijke. Maar o zo veel meer.
Een mooi mens, een begripvolle collega, iemand aan wie je alles kon vragen, een wijze raadgeefster.
Ik mis haar elke dag, op het werk en in mijn leven.
Want zij had als geen ander mommy tips kunnen geven om een eenjarige in het gareel te houden of zijn aanhoudende verkoudheid te fixen.
Voor altijd een plek in mijn hart. Voor altijd een plek op OCJ Gent.
Want het bureau van Annie, zal altijd het bureau van Annie blijven.
Jasmien of ‘Djasmin’ zoals ze het zo vaak zei.
Annie
‘Annie’
Chief. Zij die iedere ochtend na haar deugddoende fietstocht kwam binnengewaaid op bureau.
Met een luide ‘goodmeeeuurning’ voor haar team.
Zij die stipt en correct was. Een teamvergadering startte om 9 uur. Niet om 5 na 9.
Zij die mailtjes kon typen in het onderwerp. Ik hield ze allemaal bij, ik vond het altijd zo grappig.
Mail van Annie De Mets – onderwerp – ‘Kan je eens komen?’ of ‘Hoe gaat het met je verkoudheid?’
Zij die bij weinig volk op de dienst me soms binnenriep in haar bureau met de woorden ‘Kom je eens engeltje, doe de deur dicht.’ Gewoon om te praten over het leven, haar dochters, mijn lief, onze tocht naar een baby, haar zieke neef, mijn ziekteproces enkele jaren terug. Zij gaf mij levenswijsheden groot en klein, ik gaf haar tips over hoe omgaan met een jongere die getroffen werd door kanker. Little did we know wat er op haar af zou komen…
Zij bij wie je ging aankloppen als je het even niet meer wist in een dossier. Zij die de allerbeste raad gaf zodat je exact wist wat je volgende stappen zouden zijn. Maar ook zij die vaak 30 minuten later al niet meer goed wist hoe de situatie nu juist in elkaar zat en opnieuw een opfrissing nodig had. Logisch ook. Iedereen klopte bij haar aan. 10 complexe verhalen op een dag, gecombineerd met haar drukke agenda maakte dat zij vaak diegene was die de bureau afsloot.
Annie
Een rok of kleed en sneakers.
Bij de minste zonnestralen een zonnebril op haar neus. Handtas en gsm regelmatig eens kwijt.
Een warme, goedlachse, correcte en stipte teamverantwoordelijke. Maar o zo veel meer.
Een mooi mens, een begripvolle collega, iemand aan wie je alles kon vragen, een wijze raadgeefster.
Ik mis haar elke dag, op het werk en in mijn leven.
Want zij had als geen ander mommy tips kunnen geven om een eenjarige in het gareel te houden of zijn aanhoudende verkoudheid te fixen.
Voor altijd een plek in mijn hart. Voor altijd een plek op OCJ Gent.
Want het bureau van Annie, zal altijd het bureau van Annie blijven.
Jasmien of ‘Djasmin’ zoals ze het zo vaak zei.
